تحلیل ساختاری و مضامین شعری محمدالماغوط ونیمایوشیج

ادبیات عربی با سابقه ی درخشان و کهن خود نماد فرهنگ عظیمی است که در تعامل با سائر ملتها، برآنها تاثیر گذاشته و از آنها تاثیر پذیرفته است. محمدماغوط و نیما دو تن از شاعران نوپردازی هستند که با استفاده از شعر و اندیشهی خود، در پی ایجاد تغییروتحول در جامعه بودند. هر دو شاعر در بیان آراء و اندیشه های شعری خود از قالبهای نو شعری استفاده کرده اند. شعر ماغوط و نیما، که یکی از سوریه و دیگری از ایران بعنوان سرآمدان شعر منثور یا سپید شناخته شدهاند، پر از فضاهایی است که زمینه های عاطفی و روانشناختی آثار این دو شاعر را تشکیل داده است. ماغوط شاعر و نویسنده ی سوری و از پیشگامان و توسعه دهندگان قصیده النثر در شعر عربی است. این نوشتار در پی آن است که بر اساس روش توصیفی-تحلیلی و کتابخانه ای، ضمن بیان شباهتها و تفاوتهای شعری آنان، دیدگاه ها و مضامین دو شاعر از دو فرهنگ متفاوت را در زمینه های مختلف به صورت مقایسهای بررسی کند. این شاعران، در زمینه های مختلف اجتماعی، سیاسی، عاطفی و شخصی اشعاری را سروده اند و به همین خاطر اشعار مشابهی در دیوان آنها یافت میشود. این پژوهش ضمن بررسی زمینه های عاطفی مشترک اشعار این دو شاعر، به این نتیجه رسیده است که موضوعاتی نظیر تنهایی و غربت، یاس و ناامیدی، شهرگریزی، دعوت به مبارزه، وطن دوستی و... از جمله مضامین مشترک این دو شاعر بوده است.

کلیدواژه ها:

ادبیات مقاومت ، قصیده النثر ، شعرسپید ، محمدالماغوط ، نیمایوشیج