اثر اقدامات بیولوژیکی بر فرسایش و رسوب حوزه آبخیز چهل چای استان گلستان

افزایش رو به رشد تلفات منابع آب و خاک حوزه های آبخیز در چند دهه اخیر در اثر بهره برداری غیر اصولی از منابع، شدت فزایندهای یافته است. فرسایش خاک یکی از موارد اصلی در هدر رفت خاک و مواد مغذی در داخل خاک می باشد. راهکارهای اجرایی برای جلوگیری از هدر رفت خاک با استفاده از اقدامات بیولوژیکی نظیر جنگل کاری، بذر کاری و غیره در طرح های آبخیزداری از جمله موارد مبارزه با فرسایش در دنیا می باشد. در تحقیق حاضر با هدف بررسی اثر اقدامات بیولوژیکی بر فرسیاش خاک در حوزه آبخیز چهل چای استان گلستان انجام شده است. حوزه آبخیز چهل چای داری 20 روستا که بیشتر به کار زراعت، باغدار و کارای جانبی مثل زنبورداری مشغول می باشند. نتایج اولیه نشان داد وضعیت توپوگرافی حوزه از لحاظ شیب، طبقه 30-45 درصد ، بیشترین مقدار مساحت بر حسب هکتار در حوزه می باشند. همچنین حوزه آبخیز چهل چای دارای دو کاربری عمده جنگل (پر تراکم و کم تراکم) و زراعت می باشد که کاربری جنگل کم تراکم 5/9841 هکتار بیشترین مساحت و مرتع با 4/120 هکتار کمترین مساحت را داشته است. وضعیت جنگل های حوزه جنگل های تولیدی با درصد مساحت 5/14 درصد دارای بیشترین مساحت و دست کاشت با مساحت 1/3 کمترین درصد مساحت را دربرگرفته اند. مقدار و شدت فرسایش در کاربری های مختلف در حوزه نشان می دهد که کاربری زراعت دارای بیشترین شدت نسبت به دو کاربری جنگل و مرتع می باشدو مقدار فرسایش تولیدی زراعت 89/33 تن درهکتار درسال است. جنگل نیز دارای کمترین شدت می باشد

کلیدواژه ها:

اقدامات بیولوژیکی ، حوزه آبخیز چهل چای ، کاربری اراضی ، فرسایش خاک ، منابع آب و خاک ،