ستم وشکل های بروز آن در داستانهای بزرگ علوی

بزرگ علوی از نخستین نویسندگان واقع گرای ایران است که سالهای زیادی را صرف مبارزه با رژیم پهلوی اول و دوم کرده و به همین دلیل سالهای بسیاری را در حبس و تبعید گذرانده است، اما در دوران حبس و پس از آن بیکار ننشسته و به شرح و نقد حوادث دوران خود پرداخته است. این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی و با شیوه ی کتابخانه ای به بررسی شکلهای بروز ستم در داستانهای بزرگ علوی میپردازد. علوی در این داستانها از ستم شاه و ماموران دولتی به خصوص زندانبانان و نیز دو سازمان امنیتی یعنی اداره ی سیاسی و ساواک سخن میگوید که کار شناسایی و سرکوب مخالفان و ایجاد رعب و وحشت در جامعه را بر عهده داشتند و در زندانها با زجر و شکنجه ی زندانیان آنها را مجبور به نوشتن توبه نامه و تقاضای عفو از شاه میکردند. فقر، رشوه خواری، اعتیاد، عدم امنیت و تقلب در انتخابات هم از ستمهای دیگری است که به مردم تحمیل میشد.

کلیدواژه ها:

بزرگ علوی ، داستان ، ستم ، زندان ، شکنجه