توانمندی در گفت وگو به عنوان پیش نیازی برای کاهش کژکارکردهای ارتباطی رسانه های مجازی و اجتماعی

هدف از این مقاله بررسی نقشی است که توانمند شدن در گفت وگوهای واقعی می تواند در بهبود حضور افراد در ارتباط های مجازی در شبکه های اجتماعی و رسانه های ارتباطی نوظهور داشته باشد. برای این منظور ضمن مروری بر وضع موجود جامعه ایرانی از منظر توانایی شهروندان آن در گفت وگو و نیز بررسی ماهیت فن آوری های ارتباطی جدید از دیدگاه فیلسوف و نظریه پرداز فرهنگی فرانسوی، پاول ویریلیو، کوشیده شد به این مساله پرداخته شود که شرط حضور گفتگومند در رسانه های اجتماعی مجازی؛ امکان تجربه کردن گفت وگومند در جهان واقعی و در ارتباط رو در رو با دیگران است. به عبارت دیگر، مادامی که بخت یادگیری و تجربه به شیوه گفت وگومند در محیطی چندصدا و متکثر و پشتیبانی کننده از دیدگاه های مختلف در کنار یکدیگر وجود نداشته باشد نمی توان از رسانه های اجتماعی مجازی درست استفاده شود. ماهیت ارتباط گرای انسان او را ناگزیر از ایجاد پیوندهای ارتباطی می کند، اما صرف ارتباط با دیگران منهای مسئولیت-پذیری در برابر آنان از ما موجوداتی اجتماعی نمی سازد. چندجانه ای و عمیق تر بود شکل ارتباط در فضای واقعی فرصت بیشتری برای گفت وگومند شدن در ارتباط ها فراهم می سازد که می تواند زمینه ای برای ارتباط گفت وگومند، کنش گرانه و همدلانه در ارتباط های مجازی باشد.

کلیدواژه ها:

گفت وگومندی ، رسانه های اجتماعی ، ارتباط ، پاول ویریلیو