تعیین الگوی کشت بهینه و تخصیص آب در شرایط ریسک (مطالعه موردی: مناطق دشت مشهد)

در این مطالعه به تدوین یک الگوی برنامه ریزی ریاضی به منظور حداکثر کردن بازده خالص زارعین دشت مشهد، تعیین الگوی کشت بهینه و تخصیص بهینه منابع آب بخش کشاورزی در شرایط وجود ریسک در مقدار آب قابل دسترس پرداخته شده است. به این منظور از مدل های برنامه ریزی خطی با محدودیت های تصادفی که عامل ریسک پذیری محدو دیت های غیر قطعی در آن ها در نظر گرفته شده است استفاده گردیداین مدل در حالت بدون ریسک و با ریسک 50 ، 70 و 90 درصد در مقدار آب آبیاری در دسترس و راندمان آبیاری 50 ، 75 و 90 درصد انجام شد و نتایج آن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج یافته های به دست آ مده نشان داد که با کاهش ریسک دسترسی به منابع آب، مقدار آب مصرفی و سود خالص در الگوهای کشت بهینه بخش زراعی مناطق گلبهار، طرقبه و مشهد بدون تغییر و در مناطق رضویه، چناران و احمدآباد به شدت افزایش پیدا کرده است . افزون بر آن یافته ها نشان داد که با افزایش راند مان آبیاری، میزان آب مصرفی بخش کشاورزی مناطق احمدآباد و رضویه دارای تغییرات کمی نسبت به وضع موجود و در مناطق طرقبه، گلبهار، چناران و مشهد میزان آب مصرفی بخش کشاورزی کاهش بسیار شدیدی پیدا کرد

کلیدواژه ها:

تخصیص بهینه منابع آب ، مدل برنامه ریزی با محدودیت تصادفی ، مناطق دشت مشهد