مدل سازی رابطه فضای سبز شهری با آلودگی هوا، صوت و دما با استفاده از سنجه های سیمای سرزمین

فضای سبز نقش مهمی در کیفیت محیط­زیست شهری دارد. هدف این بررسی تعیین رابطه فضای سبز شهری با آلودگی هوا، صوت و دما در شهر تهران با استفاده از سنجه­ های سیمای سرزمین است. بدین منظور، ابتدا نقشه فضای سبز تهیه و به روزرسانی شد و سنجه­ های سیمای سرزمین محاسبه شدند. سپس نقشه های آلودگی هوا و صوت با استفاده از میانگین داده ­های سالیانه درون یابی شدند و نقشه دما نیز با روش رگرسیون تهیه شد. درنهایت اطلاعات موردنیاز از نقشه ­های تهیه شده، برای 52 واحد مطالعاتی استخراج شد و با استفاده از رویکرد مدل سازی معادلات ساختاری تجزیه وتحلیل شدند. نتایج نشان داد که فضای سبز اثر کاهشی بر میزان آلودگی هوا، صوت و دما دارد. بطوریکه به ازای یک واحد افزایش در انحراف معیار فضای سبز، 0.509 واحد در انحراف معیار دما، 0.462 واحد در انحراف معیار میزان آلودگی صوت و همچنین 0.831 واحد در انحراف معیار آلودگی هوا کاهش مشاهده می­ شود. در سازه فضای سبز، شاخص انسجام و تراکم لکه بیشترین نقش و شاخص مساحت کمترین نقش را در کاهش آلودگی هوا، صوت و دما داشت. بیشترین و کمترین میزان اثر کاهشی فضای سبز برسازه آلودگی هوا به ترتیب مربوط به ذرات کمتر از 2.5 میکرون و دی اکسید سولفور بود. میزان آلفای کرونباخ 0.807 و ضریب پایایی مرکب 0.808 نشان دهنده پایایی بالا و میانگین واریانس استخراج شده 0.523 نشان دهنده روایی همگرایی بالا در سازه آلودگی هوا هستند. در سازه فضای سبز شاخص عامل تورم واریانس نشان دهنده عدم خطای هم خطی است.