جایگاه حقوقی حق امنیت در حقوق شهروندی

در ادبیات سیاسی و حقوقی دولت مدرن در جهان معاصر، حقوق و امتیازات اتباع و شهروندان از جایگاهی ممتاز برخوردار است. مفهوم شهروند، مفهومی مردم سالارانه است؛ بنابراین مردمان زیر حاکمیت نظام های خودکامه، نظامی یا سلطنت مطلقه، شهروند به شمار نمی آیند، بلکه اتباع و وابستگان به آن نظام ها هستند. در کشور ایران به دنبال انقلاب مشروطه در یک صد سال پیش، در متمم قانون اساسی مشروطه بخش قابل توجهی از حقوق و امتیازات شهروندان مشخص و احصاء گردید. حقوق شهروندی نمی تواند از حقوق بشر که نگاهی فرامرزی و فرا سرزمینی به حقوق انسان ها دارد، جدا باشد. برای بررسی حقوق شهروندی و ارتباط آن با امنیت ملی بیش از هر چیز در مورد تابعین یک کشور مصداق پیدا می کند. بر همین اساس پژوهش حاضر با عنوان جایگاه حقوقی حق امنیت در حقوق شهروندی به بررسی حق امنیت و حقوق شهروندی می پردازد. نتایج نشان میدهد که اصل امنیت فردی به عنوان یکی از ارکان مهم حقوق شهروندی با مجموعه ای از مقررات دیگر جهت تضمین این اصل تکمیل شده است. حق حیات و برخورداری از امنیت و آزادی در ماده سوم اعلامیه جهانی حقوق بشر مورد تاکید قرارگرفته است. در اصل سی و دوم قانون اساسی ج.ا. آمده است هیچکس را نمی توان دستگیر کرد مگر به حکم و ترتیبی که قانون معین می کند.

کلیدواژه ها:

امنیت ، حقوق شهروندی ، حقوق اساسی