مروری بر روش های کنترل پایداری کلی و موضعی سیستم عایق بندی در جداره و کف لندفیل

در طراحی لندفیل باید پایداری داخلی، پایداری بین المان های سیستم عایق بندی را مورد نظر قرار داد و هم پایداری درون پسماند و بستر لندفیل را در نظر گرفت.به هر حال در طراحی باید به بحث دوام طولانی مدت سیستم عایق نیز توجه کرد.تنش ها و در نتیجه تغییر شکل های ایجاد شده چه در مصالح معدنی و چه در مصالح ژیوسنتتیکی سیستم عایق بندی باید کنترل شود تا مسیر جریان پیش بینی نشده ایی تشکیل نشود.یک ارزیابی از دوام در سیستم عایق بندی نیازمند داشتن آگاهی از اندرکنش بین اجزا تشکیل دهنده آن و پسماند به عنوان یک جسم نشست کننده است.در این تحقیق هم پایداری محلی و هم پایداری موضعی مورد بحث قرار گرفته است.نتایج بررسی شده در این تحقیق نشان می دهد که روش های مرسوم تعادلات محدود را نمی توان برای ارزیابی خرابی موضعی استفاده کرد و ضرایب اطمینان مربوط به پایداری کلی می باشند و نه خرابی موضعی که همان دوام مصالح است.از روش های مدلسازی عددی می توان برای ارزیابی ناپایداری موضعی استفاده کرد. نمونه ایی از این نتایج برای لندفیل ها با هندسه های مرسوم آورده شده است.که این نتایج بیانگر مکانیزم خرابی موضعی و حساسیت آن نسبت به خصوصیات پسماند است.ضرایب اطمینان مربوطه نیز نماینگر درصد احتمال از بین رفتن لایه محافظ ژیوممبرین است.

کلیدواژه ها:

لندفیل ، پایداری موضعی ، سیستم عایق بندی ، مدلسازی عددی ، پایداری کلی