بررسی بازتاب فرهنگ زبان فارسی بر اندیشه بنیان گذار نوشتار ارمنی (در سده پنجم میلادی)

پیش از ابداع الفبای ارمنی آغاز کتابت ارمنی در سده میلادی در عرصه امور اجتماعی سیاسی ارمنستان نوشتار ایرانی جهت انجام مکاتبات مراسلات مورد استفاده قرار گرفته است. در میان اشکانیان ارمنی خصوصا ناخارارها نجبای ارمنی، زبان پهلوی اشکانی بعنوان زبان نوشتار رسمی مکاتبات بکار رفته است انگیزه ای برای ابداع نوشتار الفبای ارمنی در میان فرهیختگان ارمنی بوده است. محبوبیت تاریخی زبان ادب پارسی در میان ارامنه در نتیجه قدرت نفوذ فرهنگ تمدن ایرانی جایگاه والای آثار گران سنگ زبان ادبیات پارسی بدست آمده است. در آغاز هزاره سوم روش ها رویکردهای بینافرهنگی خصوصا در زمینه مهمترین شاخصه فرهنگ ایرانی، نیازمند راهبردهای تخصصی علمی می باشد.هدف از ارایه این مقاله آن است که با اشاره بر پیشینه جایگاه زبان ادب فارسی در ادبیات قدیم ارمنی به صورت اجمالی با رویکرد زبانشناسی فرهنگی به آسیب شناسی وضعیت معاصر روابط فرهنگی آموزش زبان فارسی در میان ارامنه پرداخته شود. نکته قابل توجه در این خصوص بررسی موانع فرهنگی است که به دلیل تفاوت در رفتارهای کلامی میان دو گروه با دو زبان فرهنگ متفاوت بروز می نماید. آموزش زبان فارسی به غیر فارسی زبانان مستلزم راهبرد متناسب با ویژگی های فرهنگی زبان جامعه مخاطب تسلط بر دستور فرهنگی، ویژگی های فرهنگ کلامی حتی آوایی زبان مخاطب می باشد. فرضیه های پژوهش عبارتند از: الف) نوشتار ایرانی انگیزه ای برای ابداع الفبای ارمنی در سده پنجم میلادی بوده است. ب) لزوم بکارگیری جنبه توانش ارتباطی زبان در امر آموزش زبان فارسی، بر اساس پیشینه فرهنگی ادبی ایرانی-ارمنی متناسب با هنجارها ساختار اجتماعی فرهنگی (بجای تاکید بر جنبه آموزش صرفا توانش زبانی).

کلیدواژه ها:

نوشتار ارمنی ، زبان فارسی ، زبان ارمنی قدیم ، زبانشناسی فرهنگی ، ادبیات ارمنی قدیم