بررسی منطقه گرایی در معماری پهلوی دوم

مقاله حاضر بر اساس تحلیل چگونگی نمود منطقه گرایی در برخی از آثار شاخص برجسته معماری پهلوی دوم(1356-1320) نگاشته شده است. معماری پهلوی دوره گذر از معماری سنتی به معماری مدرن است معماری مدرن شکل گرفته در دوره پهلوی دوم عمدتا از مجرای معماران اندیشه های جریان ساز اروپا از جمله سبک بین الملل مدرسه باهاوس کارهای لوکوربوزیه فرانک لوید رایت ... حمایت می شد ماحصل آن صورت ایرانی معماری مدرن بود که به عنوان معماری شبه مدرنیستی نام گذاری گردیده است با توجه به اینکه رویکرد منطقه گرایی پس از ظهور مدرنیسم دربرگیرنده چالش های فراوان در خصوص تعامل تقابل معماری مدرن هویت های فرهنگی- منطقه ای است پرسش های اصلی مقاله چنین مطرح می گردد که، توجه به چه شاخصه ها مفاهیمی در طراحی برخی از آثار این دوره درنظر گرفته شده است که قابل انطباق با شاخصه های منطقه گرایی است وآیا می توان با توجه به تحلیل نمونه های در نظر گرفته شده معماری این دوره از تاریخ ایران را دارای مولفه های معماری منطقه گرا دانست تحلیل برخی از آثار شاخص این دوره،مفاهیمی نظیر نمود فناوری مدرن، توجه به بستر طراحی، استعاره های فرمی، توجه به اصول معماری ایرانی اسلامی، در نظر گرفتن شرایط اقلیمی بکارگیری مصالح آرایه های بومی الهام از مفاهیم خاص منطقه ای را دربر دارد که به عنوان شاخصه های درنظر گرفته شده در طراحی معماری پهلوی دوم است. این شاخصه ها دارای نقاط اشتراک معماری این دوره معماری منطقه گرا است. نتایج این پژوهش نشان از تلاش معمار در جهت تعامل طرح بستر طراحی سعی بر ایجاد جنس خاصی از معماری است که دارای مولفه های معماری منطقه گرا است. این پژوهش از لحاظ محتوایی نوعی پژوهش کیفی محسوب می شود که در ابتدا برخی از ویژگی های بنا های شاخص دوره پهلوی دوم مورد ارزیابی قرار گرفته سپس این ویژگی ها با برخی از شاخصه های معماری منطقه گرایی مورد سنجش ارزیابی قرار گرفته است. اساس پژوهش حاضر تاریخی تفسیری است که رویکرد پژوهش مبتنی بر تحلیل تطبیق ویژگی های بناهای مورد نظر با شاخصه های معماری منطقه گرا می باشد.

کلیدواژه ها:

منطقه گرایی ، معماری ایرانی اسلامی ، هویت ، فرهنگ ، معماری پهلوی دوم