بررسی رابطه تطبیقی طراحی مرکز تجارت جهانی ایران با مفاهیم معماری ایرانی

امروزه بحث جهانی شدن در زمینه های مختلف و اغلب هر جا که صحبت از تغییر ساختار شهر مطرح است، شنیده می شود. جهانی شدن مجموعه ای از فرایندها و عملکردهای اقتصادی است که باعث بهم پیوستن، ادغام تولید، بازاریابی و سرمایه گذاری در فرامرزهای ملی می شود. از سوی دیگر جهانی شدن یک فرایند اجتماعی_ سیاسی و فرهنگی نیز می باشد، چرا که بر فرهنگ، حکومت و سیاست های بومی و هم چنین بین المللی تاثیرگذار است. پس از ظهور مراکز تجارت جهانی در مقیاس و ابعادی بلند و وسیع تر، نه تنها فرم و مصالح بکاررفته تغییر نموده اند بلکه عناصر جدیدی در فضاهای اداری_ تجاری بکار گرفته شدهاند، اما امروزه شاهد این موضوع هستیم که بناهای طراحی شده به طور خاص در کلان شهر تهران، فاقد این هماهنگی هستند و اکثرا با بستر خود(به لحاظ فرهنگی، اجتماعی و بصری و ...) ارتباط چندانی برقرار نمی کند. علت این نقصان شاید کمرنگ شدن مفاهیم معماری اصیل ایرانی در اثار معماران ما باشد. از سوی دیگر در مقیاس جهانی، دنیای امروز به سرعت در حال تغییر، و تکنولوژی نیز به سرعت در حال پیشرفت می باشد. بنابراین فضایی که امروزه علاوه بر کار و فعالیت اقتصادی به عنوان فضایی برای تجمع و مبادلات و تعاملات اجتماعی شناخته می شود و در معرض دسترسی عمومی جامعه قرار دارد، میتواند الگوی مناسبی برای طراحی سرزمینی و احیای هویت فرهنگی جامعه ایران باشد. روش تحقیق این پژوهش به صورت تاریخی- تفسیری، توصیفی- موردی و مبتنی بر روش کتابخانه ای و میدانی می باشد. در این پژوهش سعی بر این شده است تا با شناسایی مفاهیم ارزشمند و رویکردهای معماری ایرانی، ابزاری برای طراحی سرزمینی (قابل بکارگیری در طراحی رفتارهای شهری به طور جهانی و عام) فراهم اید تا با بکارگیری ان بتوان به احیای فرهنگ غنی معماری ایران زمین کمک کرد.

کلیدواژه ها:

مرکز تجارت جهانی ، مفاهیم معماری ایرانی ، مراکز اداری و تجاری - اقتصادی ، جهانی شدن و تجارت بین الملل