معماری، به مثابه ذهن بسیط

نسبت و رابطه انسان و معماری، معمولا در قالب علوم رفتاری سنجیده شده است؛ اما این پژوهش، بابهره گیری از رویکرد شناختی (4E) قصد دارد، معماری را به عنوان یک مولفه شناختی، بررسی کند.این امر، متفاوت از تاثیرگذاری محیط در شناخت است که عمدتا تحت عنوان رویکرد برون گرایی و درقالب هایی مثل روان شناسی محیطی، تیوریزه می شود. این رویکرد، معماری را به عنوان بخش ضروری ذهنو شناخت، معرفی می کند. پرسش اصلی این تحقیق این است که چگونه معماری به عنوان مولفه سببیشناخت، عمل می کند مهم ترین هدف این پژوهش فهم جدیدی از چیستی معماری و به تبع آن، گفتمانجدیدی است که با معماری می توان برقرار کرد، علی الخصوص در زمینه معماری های تعاملی و انطباق پذیرکه عملا به عنوان افزونه بدن (پروتز) عمل می کنند. روش این تحقیق در سطح راهبرد، آرایه منطقی استکه در سطح تدابیر، پدیدارشناسی تن یافته مرلوپونتی را به عنوان منطق بیرونی استدلال، مبنای تحلیلمعماری، به عنوان ذهن بسیط، 4 قرارداده است. در این پژوهش، از طریق اثبات نقش الزامی استعاره، درشناخت تن یافته و آگاهی و پس از آن، نقش معماری در تولید استعاره های اولیه و مختلط، پرسش تحقیق،پاسخ می یابد. لذا در اینجا استعاره، نه یک صناعت ادبی، بلکه به عنوان زیربنای مفاهیم انتزاعی و به شدتوابسته به خصوصیات تن عامل (شناسنده) و عملکرد تن، در محیط، فرض می شود. نتایج این تحقیق نشانمی دهد که معماری به عنوان کالبد، به مثابه بخشی از ذهن بسط یافته، یا به عنوان یک اگزوگرام عملکرده و معماری به عنوان فضا، با واسطه رفتارهای حسی-حرکتی ما، پدیدآورنده، وزن دهنده و تغییردهندهاستعاره های اولیه است، لذا به مثابه ذه ن بسیط و ذهن چندبخشی، عمل می کند.

کلیدواژه ها:

ذهن بسط یافته ، ذهن بسیط ، اگزوگرام ، شناخت چندبخشی ، استعاره