تحلیل کارکرد خنده در شاهنامه بر اساس نظریه باختین
سال انتشار: 1395
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 469
فایل این مقاله در 23 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JPLL-24-80_009
تاریخ نمایه سازی: 18 اسفند 1397
چکیده مقاله:
هدف پژوهش حاضر این است که با رویکرد روایت شناسی باختینی یعنی منطق گفت وگویی به بررسی شاهنامه فردوسی بپردازد. منطق گفت و گویی نوعی روایت است که به بررسی روابط بین دیدگاه های مختلف از طریق گفت و گو می پردازد و یگانه راه تعامل را گفت و گو می داند. منطق گفت و گویی با مفاهیمی نظیر چندصدایی ، دگر آوایی و کارناوال تکمیل می شود. از لوازم ضروری زندگی کارناوالی خنده است؛ در شاهنامه به سه نوع خنده بر می خوریم که یک نوع آن به خنده ای که مدنظر باختین است نزدیک است و آن خنده ای است که مفهوم مسخره کردن و تحقیر را می رساند. انواع دیگر خنده عبارت اند از: خنده شادمانی و خنده ای که تمثیلی از طبیعت است. در فرجام نیز به تفاوت ها و شباهت های بین خنده کارناوالی و خنده شاهنامه پرداخته شده است، تا مطابقت نظریه منطق گفت و گویی با شاهنامه سنجیده شود. در این پژوهش تلاش شده تا واژه خنده و مشتقات آن با بهره گیری از روش تحلیلی توصیفی در شاهنامه بررسی و براساس نظریه منطق مکالمه باختین سنجیده شود و تفاوت ها و شباهت های آن با خنده کارناوالی باختین تبیین شود.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
احمد لامعی گیو
استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه بیرجند
سید مهدی ارفعی
کارشناس ارشد دانشگاه بیرجند
عیسی دوست زاده
کارشناس ارشد دانشگاه بیرجند