بررسی حضانت کودکان مشروع و نامشروع

حضانت در اصطلاح حقوقی عبارت است از نگهداری مادی و معنوی طفل توسط کسانی که قانون مقرر داشته است. قانون مدنی در خصوص حضانت از کودکان عنوان می دارد: تا زمانی که پدر و مادر کودک زنده هستند و صلاحیت نگه داری از فرزند خود را دارند، حضانت با آنان است و طفل را نمی توان از ابوین و یا از پدر یا مادری ک حضانت با اوست گرفت مگر در صورت وجود علت قانونی . آنچه از شرع و قانون استنباط می شود آن است ک حضانت از آثار نسب مشروع است. با توجه به مورد فوق، هدف این پژوهش بررسی تطبیقی حضانت میان کودکان مشروع و نامشروع می باشد. روش پژوهش در این مطالعه از نوع توصیفی-تحلیلی و با رویکرد تطبیقی می باشد. روش گردآوری و جمع آوری اطلاعات بیشتر به صورت مطالعات کتابخانه ای است که از پایان نامه ها، مقالات و پایگاه های علمی استفاده می شود. در بیان نتیجه اینکه نظر اکثر بر حضانت مادر عرفی اولی می باشد. در حقوق ایران با توجه به ماده 1168 قانون مدنی که حضانت را حق و تکلیف ابوین می داند و همچنین رای وحدت روی شماره 617 دیوان عالی کشور به استناد نظر برخی فقهای معاصر در جهت حمایت از اطفال نامشروع و مشخص نمودن وضعیت حقوقی این اطفال، نسب خونی و طبیعی آن کودکان را محترم شمرده و به جز توارث کلی تکالیف مربوط به پدر را بر عهده پدر عرفی قرار داده است. از این رو حضانت این دسته از اطفال علاوه براساس قانون جدید حمایت خانواده تا 7 سال به عهده مادر عرفی و پس از آن تا سن بلوغ با پدر عرفی می باشد.

کلیدواژه ها:

حضانت ، کودک مشروع ، کودک نامشروع ، نسب ، مادر عرفی