نظم های مغناطیسی مدل هایزنبرگ J1- J2 پادفرومغناطیس شبکه لانه زنبوری در حضور برهمکنش ژیالوشینسکی- موریا

بر اساس بررسیهای جدیدی که نشان دهنده وجود برهمکنش ژیالوشینسکی- موریا در ماده ( Bi3 Mn4O12 (NO3 است، در این مقاله به بررسی اثر این برهمکنش بر روی نظمهای مغناطیسی مدل هایزنبرگ J1  J2 پادفرومغناطیس شبکه لانه زنبوری پرداختهایم. مطالعه مدل را با روش کلاسیکی لاتینجر- تیزا شروع میکنیم. در این تقریب کلاسیکی سیمای فاز به دو ناحیه تقسیم میشود. برای نواحی که J2  (1 D 2 ) / 6 مدل دارای نظم نل پیچیده شده است و برهمکنش ژیالوشینسکی- موریا باعث پیچش اسپینهای یکی از زیرشبکه میشود. اما برای نواحی که J2  (1 D2 ) / 6 مدل دارای واگنی است و بینهایت بردار پیچش وجود دارد که میتوانند مدل را کمینه کنند. وجود این ناحیه در سیمای فاز به دلیل افزایش احتمال وجود فاز مایع اسپینی کوانتومی بسیار مهم است. برای بررسی اثر افت و خیزهای کوانتومی بر روی پایداری فازهای کلاسیک به دست آمده، از روش موج اسپینی خطی هولشتاین- پریماکوف استفاده میشود. نتایج به دست آمده نشان میدهد که در ناحیه واگنی که J2  (1 D2 ) / 2 ، وارد کردن افت و خیزهای کوانتومی باعث ایجاد نظم در دستگاه اسپینی میشود. اما برای (1 D2 ) / 6  J2  (1 D2 ) / 2 افت و خیزهای کوانتومی هیچ نظمی را نمیتوانند پایدار کنند و همچنان این ناحیه گزینه مناسبی برای یافتن فاز اسپین مایع کوانتومی باقی می ماند.

کلیدواژه ها:

برهمکنش ژیالوشینسکی- موریا ، مدل هایزنبرگ پادفرومغناطیس