مقایسه دو روش فعال سازی پرتواسکولکس های کیست هیداتیک در شرایط آزمایشگاهی

هیداتیدوزیز در انسان و حیوان اهمیت دارد. هدف از ا نجام این مطالعه مقایسه دو روش مختلف جهت فعال سازی پروتواسکولکس های موجود در کیست هیداتیک بود. 40 ریه و کبد آلوده به کیست هیداتیک از گوسفندان کشتار شده در کشتارگاه ارومیه به آزمایشگاه دانشکده دامپزشکی دانشگاه ا رومینه منتقل شدند. در شرایط استریل، محلول درون کیست های هیداتیک غیر کلسیفیه شده به دست آمد. پروتواسکولکس های موجود در شن هیداتیک در محلول 0/9 درصد سدیم کلراید (PH=2) و کربنات هیدروژن سدیم حاوی پانکراتین (PH=8) با عمل تکان دادن و در بن ماری 37 درجه سانتی گراد در مدت 30 دقیقه فعال سازی شدند. از طرف دیگر تعدادی پروتواسکولکس در همین شرایط در صفرای سگ قرار گرفتند و با استفاده از میکروسکوپ اینورت، مدت زمان فعال شدن پروتواسکولکس ها مورد بررسی قرار گرفت. مدت فعال سازی پروتواسکولکس با محلول سدیم کلراید و کربنات هیدروژن سدیم حاوی پانکراتین 3 ساعت و مدت فعال سازی پروتواسکولکس ها با همان روش در مجاورت صفرای سگ یک ساعت نشان داده شد. با توجه به اینکه فعال سازی پروتواسکولکس ها با صفرای سگ یک ساعت طول می کشد. بنابراین صفرای سگ ماده مناسبی جهت تهیه آنتی ژن و آزمایشات سرولوژی است که در مدت زمان کوتاه تری در مقایسه با سدیم کلراید و کربنات هیدروژن سدیم حاوی پانکراتین باعث فعال سازی پروتواسکولکس ها می گردد.

کلیدواژه ها:

کیست هیداتیک ، پروتواسکولکس ، فعال سازی