بررسی اثر عادت به رانندگی بر تغییر وسیله در پاسخ به سیاست های مدیریتی حمل و نقل

یکی از دلایل عدم توفیق در ایجاد تمایل به تغییر وسیله در رانندگان، تبدیل شدن رانندگی به عادتی برای آنهاست. اهمیت این مسالهوقتی روشن میشود که اعمال سیاستهای مدیریت تقاضای حمل ونقل با هدف کاهش استفاده از خودروی شخصی مد نظر باشد. اینمطالعه با در نظر گرفتن دو گروه از رانندگان؛ دستهای که هر روز برای رسیدن به محل کار خود رانندگی می کنند و دسته ای کهبعضی از روزهای هفته با وسیله نقلیه شخصی به محل کار خود میروند و بقیه روزهای هفته از سایر وسایل استفاده می کنند؛ و بااستفاده از مدل لوجیت دوگانه، نشان میدهد که در شرایط مواجهه با سیاستهای مدیریت تقاضا واکنش افرادی که عادت به استفادههرروزه از سواری شخصی دارند در مقایسه با کسانی که گاهی از وسایلی غیر از سواری شخصی استفاده می کنند متفاوت است. همچنین این مطالعه بر اساس نتایج به دست آمده پیشنهاد میکند که برای ایجاد تغییر در وسیله سفر انتخابی این دو گروه، از سیاست های مختلف مدیریت تقاضا، متناسب با تفاوت های آنها، استفاده شود. بر اساس نتایج این مطالعه کسانی که عادت به رانندگی دارند ازسیاست های بهبود حمل و نقل همگانی تاثیر نمی پذیرند و تنها سیاست های بازدارنده استفاده از خودروی شخصی در تغییر وسیله آنها عاملی معنادار شناخته می شود. در حالی که در مورد کسانی که عادت به استفاده هرروزه از خودروی شخصی ندارند هر دو گروهسیاستی معنادار هستند. پژوهش حاضر بر اساس نتایج ادبیات تحقیق که به اهمیت اثر شکسته شدن عادت رانندگی بر انتخاب سایروسایل اشاره کرده است، پیشنهاد می کند که با حذف سیاست اعطای سالانه مجوز طرح ترافیک امکان شکست عادت افرادی که هرروزه رانندگی می کنند فراهم شود.

کلیدواژه ها:

انتخاب وسیله ، عادت به رانندگی ، مدل لوجیت دوگانه ، مدیریت تقاضای حمل و نقل