مقایسه برخی جلوه ها و نماد های پایداری در شعر عارف قزوینی و محمود درویش

موضوع ادبیات مقاومت به عنوان ادبیاتی پویا و سیال ،یکی از مباحثی است که امروزه مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است، و با محورقرار دادن عزت، پایداری و برانگیختن روحیه امید به خوبی توانسته است در عرصه اجتماعی نقش برجسته ای را ایفا نماید. ادبیات پایداری و مقاومت فریاد رسای ملت های مظلوم در برار استعمار و حاکمان ظالم است که شاعران آن را در اشعار خود به تصویر کشیده اند.ابوالقاسم عارف قزوینی و محمود درویش از جمله این شاعران در ادبیات معاصر ایران و فلسطین هستند که مضامین ادبیات پایداری و نماد های پایداری در سروده های سیاسی –اجتماعی آن ها به وضوع مشاهده می شود.در این پژوهش می کوشیم جلوه های پایداری و نماد های مقاومت را در اشعار عارف قزوینی و محمود درویش بررسی کنیم.یکی از مسایل دنیای کنونی در عرصه بین الملل ،فلسطین و اشغال آن است.انقلاب مشروطه ایران نیز به نوبه خود طی صده های آخرین در محافل بین المللی مطرح بوده است.بنابراین، بیان فرهنگ مبارزه دو کشور از طریق معرفی عناصر اصلی مقاومت گامی به سوی پیشبرد مناسبات ادبی دو کشور محسوب می شود.ابوالقاسم عارف قزوینی و محود درویش از برجسته ترین شاعران ایرانی و فلسطینی می باشند که در خدمت به وطن خود شعر سروده اند و به عنوان سرایندگان متعهد و شاعران ادبیات پایداری شناخته شده اند.این دو شاعر با زبانی ساده و گاهی صریح در اشعار خود، به بسیاری از مولفه های ادبیات پایداری اشاره کرده اند که مهم ترین آن ها دفاع از وطن، استعمار ستیزی، دعوت به اتحاد و پرهیز از تفرقه، شکایت از ستم حکم رانان ،دعوت به بیداری امت اسلامی و دیگر موضوعات سیاسی و اجتماعی و که در این مقاله به برخی از آن ها خواهیم پرداخت

کلیدواژه ها:

ادبیات پایداری ، نماد های پایداری ، عارف قزوینی ، محمود درویش ، نماد