مطالعه پتانسیل کنترل بیولوژیک بیماری پوسیدگی ذغالی لوبیا توسط باکتری بیوکنترل Pseudomonas Fluorescens

سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 575

فایل این مقاله در 9 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

AGRIHAMAYESH02_017

تاریخ نمایه سازی: 5 آبان 1397

چکیده مقاله:

بیماری پوسیدگی ذغالی که بر اثر قارچ Macrophomina phaseolina ایجاد می شود، از مهم ترین عوامل بیماری زای گیاهان مختلف در مناطق گرم می باشد. درصد فراوانی بیماری ناشی از ماکروفومینا در کشور 45-20 و خسارت حاصل از آن 35-15 درصد برآورد گردیده است. از آن جا که مبارزه شیمیایی با عوامل بیمارگر گیاهی سبب آلودگی محیط زیست، تغییر میکروفلور خاک و کاهش حاصل خیزی خاک میشود، بدین جهت مبارزه بیولوژیکی از اهمیت زیادی برخوردار است. سودوموناس های فلورسنت از مهم ترین عوامل کنترل بیولوژیک بیماری های گیاهی هستند که به صورت مستقیم، با تولید و ترشح متابولیت های بازدارنده و سیدروفورها، سبب محدود کردن یا توقف رشد بیمارگرهای گیاهی به ویژه قارچ ها می شوند و برخی با تولید هورمون های مختلف سبب افزایش رشد گیاه می شوند. به منظوربررسی اثر کنترل بیولوژیک استرین های آنتاگونیست Pseudomonas Fluorescens روی M. phaseolina در تابستان 1394 نمونه برداری از مزارع لوبیا در شهرستان خرم آباد انجام و طوقه و گیاه چه های آلوده به این بیمارگر جمع آوری گردید. نمونه ها به قطعه های کوچک تقسیم و با هیپوکلریت سریم 0/5 درصد به مدت 2 دقیقه ضدعفونی و سپس با آب مقطر سترون، شستشو گردید و روی محیط غذایی PDA کشت داده شد. جدایه های قارچی خالص سازی و قدرت بیماری زایی آن ها در شرایط گلخانه ای بر روی رقم لوبیای قرمز مورد ارزیابی قرار گرفت و جدایه قارچی با قدرت بیمارگری بالاتر جهت ادامه آزمایشات انتخاب شد. توانایی بیوکنترررل 8 استرین P. Fluorescens که قبلا قدرت بیوکنترل آن ها در برابر بیمارگرهای گیاهی به اثبات رسیده بود، در مقابل قارچ M. phaseolina با استفاده از آزمون های کشت متقابل، کشت چهار نقطه ای، بررسی متابولیت های قابل نفوذ در آگار و بررسی اثر ضد میکروبی ترکیبات فرار باکتریایی علیه بیمارگر در شرایط آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفت. تمامی آزمایشات در 3 تکرار و تجزیه و تحلیل آماری و مقایسه میانگین صفات به روش آزمون چند دامنه ای دانکن و با استفاده از نرم افزار 9.2 SAS ver صورت گرفت. در تمامی آزمون ها، میان استرین های باکتریایی در بازدارندگی از رشد قارچ، در سطح 1% اختلاف معنی داری مشاهده شد. نتایج این پژوهش نشان داد که استرین P .Fluorescens UTPF125 با 74/66 درصد بازدارندگی در آزمون اثر ضد میکروبی ترکیبات فرار، 78/66 درصد در آزمون متابولیت های قابل نفوذ در آگار و 93/33 درصد در کشت متقابل نقطه ای بیشترین میزان کاهش رشد را در قارچ بیمارگر سبب شد.

نویسندگان

مژگان پاس

دانش آموخته کارشناسی ارشد، گروه گیاه پزشکی، موسسه آموزش عالی غیرانتفاعی مهرگان، محلات، ایران

حدیث شهبازی

استادیار پژوهشی، موسسه تحقیقات برنج کشور، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، رشت، ایران