ساماندهی بافت تاریخی در ایران با تاکید بر معاصر سازی آن (نمونه موردی: بافت تاریخی اوچدکان اردبیل)

اهمیت و ضرورت حفظ آثار کهن نه به عنوان پدیده های نمادین، بلکه به دلیل شناخت سیر تحول و تکامل تاریخ شهرسازی و تمدن شهرنشینی، حفظ هویت و اصالت شهری و تبیین حیات شهری بر اساس شواهد و مدارک علمی همواره مورد توجه بوده است. به دنبال تحولاتی که با گذر زمان در بافت های شهری دوران معاصر حاصل گردید، بافت های شهری جدید جایگزین محیط های شهری قدیم شد. محله های قدیم که در دوره ای طولانی شکل گرفته بوده اند، در پاسخدهی به نیازهای فردی و اجتماعی ساکنین، کارایی لازم را داشتند. دگرگونی هایی که در محیط زیست و شکل کالبدی شهرها به صورت کل و در محله ها در مقیاس خرد اتفاق افتاد، باعث کاهش کارایی محله ها در پاسخدهی به نیازهای ساکنین گردید. از طرفی وجود و استقرار عناصر، راسته ها ، گره های ارزشنمد تاریخی، فرهنگی، سیاسی و تجاری به همراه تقاوت قدمت و عمر بناها، ظرفیت گردشگری و نقش آنها در تقویت هویت فرهنگی و تاریخی، ضرورت نگاه متمایز به این مناطق را نسبت به سایر مناطق شهری ایجاب می کند هدف اصلی در این مقاله یافتن اصول و مفاهیمی بوده است که در طول تاریخ شهرسازی ایران دارای تداول و استمرار بوده در رشد ، اعتلا و شکوفایی معماری تاریخی ایران علی الخصوص محله تاریخی اوچدکان اردبیل موثر بوده اند.در این مقاله از روش توصیفی-تحلیلی با بررسی مشاهدات انجام شده در نمونه مورد بررسی نقاط ضعف و قوت این فضا بیان و راهکارهای مناسب جهت بهبود آن اریه می شود. سپس برای ارایه راهبردهای معاصر سازی کالبدی _ اجتماعی و جذب گردشگران به محله تاریخی اوچدکان اردبیل از تکنیک SWOT استفاده شده است. در این روش تلاشهایی برای تجزیه وتحلیل شرایط بیرونی و وضعیت درونی صورت می پذیرد و براساس نتایج به دست آمده، راهبردهای مناسب برای معاصرسازی هرچه بیشتر یک محله تاریخی مطرح می شوند. فرصت ها و تهدیدهای استخراج شده، چالشها و مسایل مطلوب و نامطلوب اصلی هستند که در برنامه ریزی آتی برای توسعه پایدار محله نقش اصلی را ایفا می نمایند

کلیدواژه ها:

بافت تاریخی ، ساماندهی ، معماری معاصر ، محله اوچدکان ، اردبیل ، ایران