تغییرات هیستوپاتولوژیک بافت ناى در موش هاى صحرایى نژاد ویستارمتعاقب تجویز خوراکى ژرانیول

ترکیبات آنتى اکسیدانى موجود در عصاره برخى گیاهان گزینه هاى مناسبى براى حفاظت در برابر مسمویت ناشى از اینگونه مواد هستند. ژرانیول یک مونوترپن است که در گیاه گل محمدی فراوان یافت مى شود. طبق گزارش هاى علمى معتبر ژرانیول داراى خواص آنتى اکسیدانى قوى علیه عوامل پاتوژن انسانى مى باشد. با توجه به اینکه در سال هاى اخیر استفاده از فراورده هاى گیاهى در ممانعت از عوامل بیماریزا به طور گسترده مورد توجه قرار گرفته است در این پژوهش علمى به ارزشیابی و تحقیق در خصوص اثرات احتمالى ژرانیول بر بافت ناى در موش صحرایى مى پردازیم. روش کار: در این مطالعه از 30 سر موش صحرایى نر بالغ نژاد ویستار 12-10 هفته اى استفاده شد. حیوانات به 3 گروه کنترل (ماده خاصى دریافت نکرد)، گروه شم (تحت درمان با نرمال سالین) و گروه ژرانیول (تحت درمان با دوز kg/mg 100 ) تقسیم شدند. گروه کنترل و ژرانیول تحت گاواژ به صورت روزانه به مدت 4 هفته قرارگرفتند. حیوانات در پایان روز 28 توسط ترکیبى از داروى کتامین- زایلازین بى هوش گردیده و پس از کالبدگشایى بافت ناى جدا گردیده و سپس نمونه هاى بافتى درون ظروف نمونه بردارى پاتولوژى محتوى محلول فرمالین بافر 10٪ تثبیت و مراحل پاساژ بافتى انجام شد. لام هاى آماده شده به روش هماتوکسیلین- ایوزین رنگ آمیزى و با میکروسکوپ نورى مورد ارزیابى قرارگرفتند. بحث و نتیجه گیرى: در مطالعه حاضر اثرات ناشى از گاواژ ژرانیول بر روى بافت ناى مورد ارزیابى قرارگرفت که نتایج به دست آمده هیچگونه تغییر و آسیب هیستوپاتولوژى را در گروه دریافت کننده این ماده موثره نشان نداد؛ به نظر مى رسد ژرانیول به طور قابل توجهى آسیب پاتولوژیک بافت ناى را کاهش مى دهد و مى تواند به عنوان یک ترکیب گیاهى براى بهبود عملکرد سیستم تنفسى در مناطق پرخطر مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

ژرانیول ، آنتى اکسیدان ، ناى ، موش صحرایى