بررسی راهکارهای انعطاف پذیری در معماری از منظر عملکرد

انعطاف پذیری رویکردی است که طراح به جهت پاسخگویی به نیاز مخاطب خود، با تغییر الگوی عملکردی محیط مطابق خواسته های متغیر او، در جستجوی اعمال آن می باشد. انعطافپذیری فضایی نمیتواند بدون در نظر گرفتن کارایی عملکردی یک فضا مورد بحث قرار گیرد، زیرا بسته به روش و درجه اثرگذاری بر فضا، در دو سمت مخالف، از عملکردگرا تا ضد عملکرد، عمل می کند. سوال ضروری در برخورد با این تضاد آن است که بهتر است تا چه اندازه یک فضا با تغییرات همراه شود. این مقاله، در قالب روش توصیفی- تحلیلی با مطالعه و تحلیل روش های دست یابی به انعطاف پذیری فضایی از منظر عملکرد، آن ها را در طیف ضد عملکرد تا عملکردگرا مکان یابی و این چنین نتیجه گیری می کند که با توجه به الزامات مختلف فضایی و روابط بافتاری بین برنامه های فضایی، معماران میتوانند طیف گستردهای از تغییرات را در یک فضا اعمال کنند که بهینه ترین شکل آن برای حفظ عملکرد فضا از طریق چیدمان موثر فضاها و دستکاری رابطه بین فضاها با تعریف سناریوهای مصرف دقیق و سازمان دهی برنامه ای منظم در قالب سیستم های ساختمانی حمایت کننده می باشد.