بررسی تاثیر دو روش کشش پویا و ایستا بر چابکی و انعطاف پذیری کاراته کاها

هدف اصلی این پژوهش، بررسی تفاوت اثر دو روش کشش ایستا و پویا بر چابکی و انعطاف پذیری کارته کا ها بود. پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی بود تعداد نمونه ها 20 نفر آزمودنی کاراته کا ( سن 3/5±20/7 سال، قد 0/05±1/74 متر، وزن 8/9±75/2 کیلوگرم ) به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند عضلات همسترینگ، چهارسررانی و ساق پا به دو روش ایستا و پویا مورد کشش قرار گرفتند. از تست T برای سنجش چابکی و از تخته انعطاف پذیری برای سنجش انعطاف استفاده شد. آزمودنی ها در دو نوبت، اول بعد از کشش پویا و دوم بعد از کشش ایستا آزمون را انجام دادند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون t مستقل استفاده شد (P<0/05). نتایج حاصل از این پژوهش نشان دادند که آزمودنی ها پس از کشش پویا در آزمون چابکی (p=0/623) در حد بسیار کمی عملکرد بهتری داشته اند، اما این تفاوت ها به لحاظ آماری معنادار نبود (P≥0/05). بنابراین باتوجه به نتایج پژوهش تاثیر دو روش کششی ایستا و پویا بر چابکی و انعطاف پذیری کاراته کاها تفاوت معنی داری ندارد.

کلیدواژه ها:

کشش پویا ، کشش ایستا ، انعطاف پذیری ، چابکی ، کاراته