بازشناسی نقش هنرهای تجسمی در فضاهای شهری، با تکیه بر مولفه های زیبایی شناختی به کار رفته در بدنه ابنیه و اثاثیه شهری

با نگاهی گذرا به زندگی روزمره در فضاهای شهری به نظر می رسد که چگونگی فضا، می تواند بر کیفیت زندگی مردم در شهرها تاثیر گذار باشد و هنرهای تجسمی به واسطه وجوه زیبایی شناختی شان می توانند این تاثیر را دوچندان کنند. اصلی ترین ویژگی هنرهای تجسمی در فضاهای شهری این است که می تواند فضا را برای ناظر در هر لحظه از پیمایش محیط دگرگون سازد. این دگرگونی می تواند احساسی از تازگی و سرزندگی را به مخاطب خود القا نماید. نکته ای که نمونه های موفق متعددی امروزه برای آن وجود دارد. از این رو مقاله ی حاضر با مروری بر نمونه هایی از هنر تجسمی به کار رفته در بدنه های شهری از یکسو و بررسی نمودهای آن در اثاثیه های شهری سعی دارد با نگاهی تحلیلی مولفه های تاثیر گذار آنها را بازشناسد. این مولفه ها شامل مولفه های فرمی، مولفه های فضایی و مولفه های تجربی زیبایی شناختی هستند که شامل ویژگی های متعددی نیز هستند. تاثیر متقابلی که این مولفه ها و هنرهای تجسمی دارند در خوانایی و شخصیت بصری، ادراک حس زمان، غنای حسی و رنگ تعلق نماهای ساختمانی و بدنه های شهری مشاهده می شوند. همچنین این مولفه ها که توسط اندیشمندان و نظریه پردازان مطرح شده است نیز در تایید رابطه هنرهای تجسمی و اثاثیه های شهری شاهدی بر این امر است. از بررسی های صورت گرفته رابطه هنرهای تجسمی و معماری را به دو صورت طبقه بندی می توان نمود. نخست تاثیر نگرش تندیس گون به معماری (که در آن بنا ظاهری تندیس گون دارد) و دوم استفاده از آثار تجسمی در نمای ابنیه که از گذشته تا به امروز نمودهای فراوانی از هر دو رویکرد برجا مانده است. این جمع بندی در نهایت نشان داد که موقعیت اثر، مقیاس آن در ارتباط با فضا و عابرپیاده، فرم اثر، وزن اثر، تعامل اثر با محیط معنادار بودن و رویت پذیری اثر از عواملی هستند که می توانند تاثیر زیبایی شناختی محیط را به کمک هنرهای تجسمی دو چندان سازند.

کلیدواژه ها:

هنرهای تجسمی ، نماهای ساختمانی ، مولفه های زیبایی شناسی ، اثاثیه های شهری