توسعه پایدار در اسناد و رویه قضایی بین المللی و الزامات حقوقی ناشی از آن

توسعه پایدار از جمله مفاهیمی است که در نیم قرن اخیر به ادبیات حقوقی و اسناد حقوق بین الملل وارد شده و واجد آثار حقوقی برای دولتها در ارتباط با حاکمیت دایمی بر منابع طبیعی آنها شده است. این مفهوم در ابتدا در قالب اعلامیه های زیست محیطی و سپس در متن کنوانسیونهای مختلف بین المللی مطرح گردید و به سبب اهمیت وافری که داشت در رسیدگی های محاکم بین المللی نیز مورد استناد قرار گرفته و ایجاد رویه قضایی نموده است. این رویه به حقوق داخلی دولتها هم وارد شده و محاکم ملی نیز از آن استفاده نموده اند. با توجه به اهمیتی که این مفهوم دارد و همچنین جایگاهی که در رویه قضایی بین المللی پیدا کرده است این نوشتار به دنبال بررسی جایگاه این مفهوم در میان منابع حقوق بین الملل بوده و نحوه برخورد دیوان بین المللی دادگستری را با آن به عنوان یک مفهوم و یا یک اصل حقوقی را بررسی نموده و در نهایت به الزامات حقوقی ناشی از آن برای دولتها پرداخته است که بر اساس رویه قضایی دیوان می توان گفت شامل تعهد به حفظ و حراست محیط زیست و پایش مداوم و مستمر پروژه ها و طرحهای عمرانی و ارزیابی اثرات زیست محیطی ناشی از این طرحها می باشد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، حقوق بین الملل محیط زیست ، حاکمیت ، حق توسعه