تبیین سیاست گذاری گردشگری در طرح های آمایش سرزمینی ایران

امروزه گردشگری بعنوان صنعت پیشتاز و پرپازده، متاثر از عوامل مختلف و در هم تنیده سیاسی، فرهنگی ، اقتصادی و همچنین ویژگی های جغرافیای بوده و سیاست گذاری در این عرصه با به کارگیری هنر و فن آمایش بعنوان علمی که نوع استفاده بهینه از سرزمین را مشخص می سازد این قابیلیت را دارا می باشد که به شکوفایی اقتصاد ملی و توسعه متوازن سرزمینی کمک کند. بر این اساس پژوهش حاضر با هدف تببین سیاست گذاری گردشگری در طرح های آمایش سرزمینی ایران و به روش بصورت توصیفی – تحلیلی سعی در بررسی ابعاد مختلف موضوع دارد. نتایج تحقیق نشان داد ؛ با وجود آن که صنعت گردشگری به عنوان یک راهبرد و استراتژی به منظور کاستن از عدم توازن های منطقه ای و پیشرفت فراگیر در عرصه سرزمینی مطرح می باشد. لیکن در طرح های آمایشی ایران آن طور که بایسته به پتانسیل ها و فرصت های بالقوه مناطق مختلف پرداخته نشده و ابهامات و مشکلات ساختاری موجود نیز بصورت اصولی شناسایی نشده است. لذا پیشنهاد می گردد که برای برنامه ریزی در حیطه های مختلف ابتدا ضمن رفع خلا های قانونی، از حضور کارشناسان رشته های مرتب و در زمینه سیاستگذاری گردشگری از متخصصان و اساتید گردشگری استفاده نمود و با مطالعات میدانی عمیق تر ضمن رفع ابهامات موجود در این مقوله، برنامه ریزی مدون تری تدوین گردد.

کلیدواژه ها:

گردشگری ، آمایش سرزمین ، سیاست گذاری