شرط تهدید انفاق در حقوق ایران و فقه امامیه

یکی از مسایلی که امروزه در نظام حقوق خانواده محل تردید و تامل می باشد، شرط تهدید انفاق است. براساس این شرط، زوج با توافق زوجه می تواند میزان دقیق نفقه را مشخص و آن را قابل تعیین نماید. بر فرض صحت چنین شرطی، زوجه نسبت به مطالبه پیش از آن میزان مقدس از زوج حقی ندارد. بدین معنا که برخی انفاق را حق دانسته و برخی حکم و قاعده آمره تلقی نموده اند . بر همین مبنا در صورت پذیرش قول به حکم بودن باید شرط مزبور را باطل دانست. درحالی که پذیرش دیدگاه حق بودن انفاق، قول به صحت شرط را تقویت می نماید. نگارنده در مقاله حاضر بر آن است که طبق آرای هر دو دسته از فقها و حقوق دانان، چه قایلان به حق بودن و چه قایلان به حکم بودن نسب، می توان شرط مورد نظر را مجاز دانست. در همین راستا درصورتی که هر یک از فقها و حقوق دانان به هر یک از دو دیدگاه مذکور متمایل باشد، شرط صحیح و جعل آن در ضمن عقد رواست.

کلیدواژه ها:

حق یا حکم بودن انفاق ، شرط تهدید انفاق ، حکم وضعی تهدید انفاق