بازشناسی هویت کالبدی در فضاهای مسکن سنتی ایران

انسان امروزی بدون در نظر گرفتن آنچه بر وی گذشته است، قادر به زندگی نیست و برای داشتن زندگی بهتر، باید به زیرساخت هایی که از قبل بدست آورده است، تکیه کند. هویت انسانی در اولین، ابتدایی ترین و بهترین حالت در محیطی که خود آراسته است نمود پیدا می کند. این محیط انسان ساخت زمانی مورد اهمیت و استفاده است که به خواسته ها و ناخواسته های شخص مصرف کننده پاسخ گوید و همچنین مسیر وی را برای پیمودن راه، تا کمال انسانی هموار سازد. هویت از جمله موضوعاتی است که در ایران معاصر به یک دغدغه تبدیل گشته و توجه بسیاری از اندیشمندان را به خود جلب کرده است. در این راستا مسکن ایرانی به عنوان مهمترین نشانه و نماد هویت مندی یک شهر به شدت دچار آسیب گشته است. گذار از خانه های مبتنی بر روابط سنتی به خانه هایی که به ساده ترین شکل خانه سازی های جاری در سایر کشورها را می نمایاند، امری است که می تواند نمایانگر بحران کنونی در امر خانهسازی به مقیاس های محله و شهر به شمار رود و ثمره آن، خانه سازی هایی است که به صورتی پرشمار و به دور از هویت مطلوب محلی در همه ی سطوح نوساخته ی شهر های ایران دیده می شود. این پژوهش سعی در شناساندن عناصر کالبدی خانه های سنتی ایران و هویت های پنهان شده در آنها را دارد. از این رو ابتدا به توصیف مفهوم هویت و تجلی آن در معماری سنتی ایران پرداخته، سپس به هویت های پنهان در اجزای کالبدی خانه ی سنتی ایرانی که در طول زمان نادیده گرفته شده اند می پردازد؛ همچنین با ریشه یابی هر عنصر کالبدی مسکن سنتی، هویت های ناشناخته تک تک اجزای خانه سنتی ایرانی را مشخص میکند. در نهایت می توان از هویت های بازیابی شده، در مرمت آثار مسکونی که زمانی هویتبارزی داشته اند استفاده نمود و چه بسا بتوان معماری معاصر و مدرن تقلیدی موجود را با اصول معماری گذشته خود تلفیق و احساس تعلق به مکان را در معماری خود زنده گردانید

کلیدواژه ها:

بازشناسی هویت ، هویت کالبدی ، مسکن سنتی ایران ، عناصر کالبدی هویت بخش