مقایسه قدرت SDS و CMC در پخش کنندگی نانولوله های کربنی در بتن های خودحسگر

امروزه نانولوله های کربنی به دلیل خواص مکانیکی ویژه در صنایع بسیار زیادی استفاده میشوند. یکی از این کاربردها در بتن است کهمیتواند برای بهبود مقاومت کششی و پا سایر خصوصیات باشد. در بتن های هوشمند که کاربرد آن ها در پایش سلامت سازه هاست.نانولوله های کربنی باعث ایجاد و افزایش هدایت الکتریکی شده که تغییرات این پارامتر تحت تنش. معیاری جهت سنجش میزان تنش وکرنش المان سازه ای را به وجود می آورد. با این حال یک مشکل مهم که در خصوص کاربرد نانولوله های کربنی در بتن میتوان نام بردچسبند گی مولکول های آن ها به هم وعدم پخش یکیپارچه ان هاست. این موضوع نه تنها میتواند کارکرد مدنظر را مختل کند. بلکه ممکناست سایر خصوصیات بتن را نیز تحت تاثیر قرار دهد. بر همین اساس, دانشمندان راه های مختلفی را جهت پخش با در بتن پیشنهادداده اند که یکی از آن ها استفاده از عوامل شیمیایی است. SCS و CMC از رایج ترین و بهترین مواد شیمیایی هستند که برای این منظور استفاده می شود. در پژوهش حاضر تلاش شده است با استفاده از شبیه سازی های اتمی قدرت پخش کنندگی این دو ماده بررسی و مقایسه شود. برای این منظور و با توجه به مکانیسم عملکرد این مواد. جذب این مواد بر روی CNT بررسی شده و انرژزی جذب به عنوان معیار درنظر گرفته شده است. نتایج نشان داد که CMC به طور چشمگیری قابلیت بیشتری در این زمینه دارد.

کلیدواژه ها:

نانولوله های کربنی ، بتن خودحسگر ، دینامیک مولکولی ، CMC ، SDS