پتانسیل سنجی کشت گیاه گلرنگ به منظور بیابان زدایی و تولید سوخت بیودیزل در استان فارس

بیابان زایی از بزرگترین مشکلات زیست محیطی در مناطق مرکزی، جنوبی و شرقی ایران است، که امروزه به علت فعالیت های غیرمنطقی و مخرب انسان به سرعت رو به گسترش است. علاوه بر بیابان زایی، کم آبی و تامین انرژی و گرم شدن کره زمین همواره از چالش های هستند که محافل علمی و سیاسی جهان را به خود جلب کرده است. رویکرد جهانی، در این زمینه، جلوگیری از آلودگی های زیست محیطی، جلوگیری از تخریب جنگل ها، مراتع و زمین های کشاورزی و در نتیجه بیابان زایی و همچنین تولید سوخت هایی با آلایندگی بسیار کم، دوستدار محیط زیست و تجدیدپذیر است. در مناطقی که میزان بارندگی سالانه کاهش یافته و پراکنش آن الگوی مشخصی ندارد، خشکی مهمترین تنش محیطی است که تولید گیاهان روغنی را شدیدا کاهش می دهد. یکی از گیاهان مطرح و مناسب جهت تولید بیودیزل و بیابان زدایی و مقابله با خشکی، گیاه گلرنگ است. این گیاه، گیاهی مقاوم به کم آبی است و با برخی شرایط اقلیمی و اکولوژیکی نقاط مختلف کشور، از جمله استان فارس مطابقت دارد. در این مقاله، پتانسیل سنجی کشت گیاه گلرنگ به منظور بیابان زدایی و تولید سوخت بیودیزل در استان فارس مورد مطالعه قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

بیودیزل ، سوخت های تجدید پذیر ، گلرنگ ، فارس