دانش بومی: حلقه مفقوده پیشرفت پایدار کشاورزی

در سال های اخیر، دانش رسمی و نوین، فناوریهای جدید و کارآمدی را در بخش کشاورزی پدید آورده است که موجب تحولات اساسی در فرآیند تولید و عرصه زندگی بهره برداران کشاورزی و روستاییان شده است. ولی به کار گیری برخی از طرح ها موجب بروز مشکلات محیطی شده است. همچنین در اکثر موارد این طرح ها موفقیت و پایداری چندانی کسب نکرده اند. یکی از گزینه های مورد نظر برای رفع این مشکل ، رجوع به دانش تجربی گذشتگان است. بهره گیری از دانش بومی این امکان را فراهم می سازد که در فرایند تعیین نیاز و طراحی فناوری های متناسب و به کار گیری آن، مردم محلی و دانش آنها را عملا در مسیر توسعه متوازن و پایدار به مشارکت بطلبیم. در این مقاله سعی شده است معرفی مختصری از دانش بومی صورت گیرد. پس از آن ضرورت استفاده از این دانش و ویژگی های آن بیان گردد و در نهایت توصیه هایی به منظور تلفیق این دانش با دانش نوین(رسمی) ارایه گردد. در صورت استفاده صحیح از دانش بومی و نوین، می توان راهکارهای بسیار موثری در زمینه توسعه پایدار ارایه نمود.

کلیدواژه ها:

دانش بومی ، توسعه پایدار ، کشاورزی