پتانسیل آبخوانداری در مناطق خشک به منظور کنترل سیلاب (مطالعه موردی،حوضه غرب سیستان)

هدف از اجرای این پژوهش شناسایی پتانسیل آبخوانداری می باشد. برای اجرای این پژوهش محدوده مورد مطالعه بر اساس نقشه های زمین شناسی فیزیوگرافی و لیتولوژی منطقه مشخص گردید و مشخص و میزان هرزآب آن محاسبه شد. نتایج نشان می دهد که میزان هرزآب های تولیدی این منطقه حدود 111440800 متر مکعب می باشد که معمولا سالانه بطور متوسط با 3-2 سیلاب همراه است. بررسی زمین شناسی منطقه نشان می دهد که واحدهای زمین شناسی حوضه شامل ماتریکس سرپانتینی، مخروط افکنه جوان، پهنه های گراولی، پادگانه ها، سنگ آهک، بیوکلاست نازک لایه، توربیدیتهای آتشفشان آواری، توف و سنگ آهک، آبرفتهای ریز،رسوبات رودخانه ای، سنگ آهک بیوکلاستی، پهنه های گلی، سنگ آهک جریان تلاطمی، بیومیکریت، پادگانه هایی از ماسه و گراول، توربیدیتهای آتشفشان آواری، توف و سنگ آهک، جریان پریدوتیت، نهشته های سیلابی، آبرفتهای سخت نشده، کنگلومرا و آواریهای ریزدانه با سخت شدگی ضعیف، فیلیت، بلوکهای حاوی ماتریکس پلیتی، گلسنگ کربناته و شیل، ماسه سنگ، شیل کربناته، گری وک آتشفشانی، توف، پهنه های تخت بازالت آندزیتی، افیکربنات، مارل، ژیپس قرمز، مقدار جزیی سنگ آهک، جریان آندزیت و دریاچه می باشد. بنابراین با توجه به شیب پایین منطقه و مناسب بودن وضعیت زمین شناسی منطقه، حدود 1000 هکتار از عرصه های این حوضه مستعد انجام عملیات آبخوانداری می باشد که سهم بسزایی در کنترل و بهره برداری از سیلاب منطقه دارد.

کلیدواژه ها:

کنترل سیلاب ، عملیات آبخوانداری ، سیستان ، مخروط افکنه جوان