بررسی تیمارهای مختلف آب آبیاری و نیتروژن بر عملکرد سویا در سیستم آبیاری بارانی تک شاخه ای

در سال های اخیر تامین امنیت غذایی برای جمعیت رو به رشد جهان، به خوبی حس شده است. درواقع تامین امنیت غذایی هر کشور با بقای آن کشور ارتباط به شدت مستقیم دارد. از طرفی کمبود آب آبیاری عمده ترین عامل بازدارنده در زراعت آبی محسوب می شود. از این رو، تلاش برای بهینه سازی محصول در ازای مصرف کمتر آب، منطقی به نظر می رسد بنابراین با توجه اهمیت سویا و فراورده های آن به عنوان یک محصول مهم و استراتژیک، این پژوهش به بررسی عملکرد سویا تحت تیمار های مختلف آبیاری و نیتروژن در یک سیستم آبیاری بارانی می پردازد. تحقیق حاضر طی دوره کشت دو ساله طی سال های 1392-1391 در گرگان، تحت یک آزمایش در قالب طرح اسپلیت-پلات با چهار سطح آب آبیاری (I1، I2، I3 و I4) به عنوان عامل اصلی ثابت و سه تیمار نیتروژن (N1، N2 و N3) که به صورت تصادفی در داخل هر تیمار آبیاری توزیع شده بودند، مورد ارزیابی قرار گرفت. بعد از آماده سازی زمین و ایجاد سیستم آبیاری بارانی تک شاخه ای، هر تیمار گیاه سویا در یک کرت به ابعاد 2 در 3 متر کشت شد. نتایج نشان داد، تیمار N3 ، افزایش تولید در روش کم آبیاری نسبت به روش آبیاری کامل داشته است، در نتیجه پیشنهاد می گردد در شرایط کم آبی که نیتروژن امکان جبران کاهش تولید را دارد از روش کم آبیاری استفاده شود.

کلیدواژه ها:

عملکرد ، نیتروژن ، سویا ، آبیاری بارانی