مطالعات بحران و خسارات ناشی از زلزله بر پایداری پل ها

حوادث طبیعی بر اثر قانونمندی های نظام هستی و اراده پروردگار از دیرباز با انسان همراه بوده است. دستاوردهای بشری تاکنون بخشی از این حوادث را در حد امکان تحت کنترل درآورده و از میزان خسارات آن کاسته، اما زمین لرزه همچنان به صورت خشن ترین حادثه طبیعی در کمین انسانها است. تکان های زمین لرزه که ناشی از فعالیت های درونی کره زمین می باشد و به دنبال آن جابجایی قطعات بهم فشرده پوسته زمین که حداقل با 40 کیلومتر قطر بروز می کند، هر سال خسارات سنگینی به بار آورده و موجبات مرگ و میر، ویرانی و ... را فراهم می کند. هر چند قابلیت پیش بینی زلزله به عنوان مخرب ترین نوع حادثه امکان پذیر نیست، ولی قطعیت وقوع آن در بسیاری از نقاط جهان انکارناپذیر است. زلزله، لرزش و جنبش زمین است که به علت آزاد شدن انرژی ناشی از گسیختگی سریع در گسل های پوسته زمین در مدتی کوتاه روی می دهد. محلی که منشا زمین لرزه است و انرژی از آنجا خارج می شود را کانون ژرفی و نقطه بالای کانون در سطح زمین را مرکز سطحی زمین لرزه گویند. زمین لرزه، نتیجه رهایی ناگهانی انرژی از داخل پوسته زمین است که امواج ارتعاشی را ایجاد می کند. ارزیابی نسبی خطرات، یکی از فرآیندهای روان شناختی تشخیص احتمال وقوع حادثه یا یک وضعیت بحرانی است. لازمه چنین امری، قدرت درک، بررسی و تا حدی، سبک و سنگین کردن رویدادهای آینده است. نه تنها افراد، بلکه سازمان های موظف نیز بایستی خطر را ارزیابی کنند. مطالعه حاضر، به جمع آوری اطلاعاتی در مورد وضعیت پایداری و میزان خسارات و آسیب های وارده بر راه ها، پل ها و سایر ابنیه های راه و بحران های ناشی از ضعف ایمنی این شریان حیاتی پرداخته است.

کلیدواژه ها:

زلزله ، راه ، آسیب ، بحران ، کانون