جایگاه معنویت: ایجاد ارتباط بین معماری، طراحی و تجربه معنوی

شیوه طراحی شهری معاصر در جامعه غرب عمدتا به نیازهای اصلی انسان (فیزیکی و فیزیولوژیکی)، بدون توجه کافی به دیگر نیازهای والاتر می پردازد که با عنوان تعالی نفس تعریف می شوند. با استفاده از نظریه روان شناختی برای ایجاد پایه ای برای سلامت و رفاه انسان، ما می توانیم استدلالی را برای شکاف هایی که در سلسله مراتب نیازهای انسانی وجود دارد ایجاد کنیم که معمولا روش طراحی شهری کنونی به چنین موضوعی رسیدگی نمی کند؛ و با اینکه طراحی شهری معاصر اغلب به ابعاد اجتماعی فضای عمومی می پردازد، هنوز هم می تواند برای کاربران غیرقابل فهم بوده و منجر به ساخت مکان هایی شود که از لحاظ محیطی و اجتماعی معتبر نیستند و تا حدی، فاقد عواملی هستند که به یک مکان، حس انسانیت را القا می کنند. پس چگونه یک محیط ساخته شده عمومی و خصوصی، به نیازهای شخصی تر و عمیق تر یک فرد می پردازد چگونه ساختمان ها و خیابان ها، یک فرد را وارد فرآیند رشد شخصی می کنند و راه هایی برای تفکر و تامل، کنجکاوی و کاوش به وجود آورده و ایده آل ها و اعتقاداتی را با هم پیوند می دهند که سرمشق زندگی ما هستند این پروژه، از مفهوم جایگاه معنویت برای جستجوی ویژگی های محیط ساخته شده استفاده می کند که بخشی از اماکنی هستند که طراحی فیزیکی شان، به کاربران این اجازه را می دهد تا محیط پیرامون شان دارای معنی و مفهوم بیشتری برایشان باشد. طراحان و معماران، اغلب در رابطه با معنی، زیبایی، احساسات شاعرانه، ارتباط، فضا و دیگر جوانب روحانی و نامریی یک مکان صحبت می کنند. هدف این پروژه تحقیقی این است که این ویژگی های نامریی یک محیط ساخته را توسط بررسی رابطه بین آیین بودا و تایو و روش معماری معاصر و طراحی شهری واضح تر سازد. این پروژه، معنویت را در زمینه محیط ساخته شده تعریف کرده، چارچوبی را برای معنویت در جایگاهی که انسان را دربر دارد به وجود آورده و این چارچوب را برای شناسایی روش هایی مستقر می کند که در آن ها معنویت، از طریق تحلیل انتقادی مکان های برگزیده در محیط ساخته شده، خود را نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

معنویت ، پایداری ، پدیده شناسی ، کل گرایی ، چارچوب ، طراحی شهری ، حکمت شرقی