بررسی راندمان آبیاری در سیستم های آبیاری بارانی کلاسیک ثابت با آبپاش متحرک در منطقه فراهان

وضعیت آب و هوایی خشک تا نیمه خشک ایران و وقوع ریزش های جوی با پراکنش نامناسب مکانی و زمانی، کشاورزان این مرز و بوم را در سال های اخیر به اجرا و استفاده از سیستم های آبیاری تحت فشار بویژه آبیاری بارانی سوق داده است . لیکن دقت در طراحی این سیستم ها و مدیریت صحیح در اجرا و نحوه بهره برداری از آنها ، عوامل مهمی در توسعه و بهبود عملکرد این سیستم ها می باشند . هدف از این پژوهش ، ارزیابی عملکرد سیستم های آبیاری بارانی کلاسیک ثابت با آبپاش متحرک اجرا شده در دشت فراهان در استانمرکزی می باشد . برای این منظور 6 سیستم آبیاری در دشت فراهان به طور کاملا تصادفی انتخاب شده و مورد ارزیابی قرار گرفت . در این ارزیابی از معیارهای ضریب یکنواختی کریستیانسن CU، یکنواختی توزیع آب DU، راندمان واقعی کاربرد در ربع پایین AELQ و راندمان پتانسیل کاربرد در ربع پایین PELQ استفاده گردید . نتایج نشان داد که معیارهای ارزیابی در تمامی این سیستم ها ، بجز مزرعه Y SA دارای مقادیر نامطلوب و غیر قابل قبولی بوده و پایین تر از حد مجاز مریام و کلر 1987 می باشند، به نحوی که در بلوک آزمایش این مزارع ، مقادیر میانگین معیارهای PELQt و AELQt ، DUt ، CUt به ترتیب: 76.61، 64.37، 52.26، 52.26، درصد ، و در کل سیستم این مزارع ، مقادیر میانگین معیارهای AELQs ، DUs ، CUs و PELQs به ترتیب: 74.71، 61.97، 50.3، 50.3 درصد می باشند. نتایج ارزیابی کلی این سیستم ها بعد از ترسیم منحنی درصد کفایت آبیاری نشان داد که در اکثر این سیستم ها به علت کمبود ریزش های جوی ، کم آبی و افت سفره های آب زیرزمینی، کشاورزان اقدام به کم آبیاری می کنند که برابر بودن مقادیر راندمان پتانسیل کاربرد PELQ و راندمان واقعی کاربرد AELQ نیز وجود این کم آبیاری را ثابت می کند

کلیدواژه ها:

راندمان ، ارزیابی ، بارانی ، نیمه متحرک ، فراهان