جهت گیری به سوی کشاورزی پایدار با کاهش خاک ورزی

مساله افزایش بی رویه جمعیت در کشور و ضرورت تامین غذا برای این جمعیت از بحث هایی است که در محافل مختلف اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فنی مطرح بوده است. با افزایش جمعیت، منابع آب و زمین لازم برای تولید بیشتر نیازهای غذایی محدود می شود. کاهش دسترسی به زمین های زراعی توجیه کننده این مطلب است که افزایش تولید بایستی در نتیجه بهره وری بیشتر از واحد سطح در واحد زمان حاصل شود، با این وجود، ماشین ها و ادواتی که برای بهره وری بالاتر بکار گرفته می شوند کیفیت محیط زیست را تنزل داده و آن را تهدید می کنند. پس دغدغه فکری دست اندر کاران کشاورزی، افزایش بهره وری با حفظ و بهبود کیفیت محیط، شامل آب، خاک و هوا می باشد و عملیات کشاورزی بایستی طوری برنامه ریزی شوند که کمترین میزان خسارت ممکن به منابع تولید مانند خاک و آب وارد شود. خاک ورزی جزئی مهم از مجموعه عملیات تولید است. عملیات خاک ورزی، حاصلخیزی و کلیه جنبه های کیفی محیطی را به طور چشم گیری تحت تاثیر قرار می دهد. یکی از اثرات نامطلوب تردد و کار ماشینها، فشرده کردن و در معرض فرسایش بادی و یا آبی قرار دادن خاک است که بخش عمده ای از این رفت و آمد و کار مربوط به عملیات خاک ورزی است در این تحقیق اثر انواع خاک ورزی بر پایداری سیستم های کشاورزی بررسی شده و کاهش دفعات عمق و شدت آن، که به کاهش انرژی مصرفی و حداقل نمودن و جلوگیری کردن از تراکم خاک منجر می شود، حفظ رطوبت، کنترل علف های هرز، حفظ بقایای گیاهی توصیه شده است که نیل به سوی سیستم های کشاورزی پایدار نتیجه حتمی آن می باشد.

کلیدواژه ها:

کاهش خاک ورزی ، کشاورزی پایدار ، فشردگی خاک