به فرزندم درباره سرطان پستان چه بگویم
محل انتشار: دهمین کنگره بین المللی سرطان پستان
سال انتشار: 1393
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 425
نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
ICBCMED10_218
تاریخ نمایه سازی: 21 اردیبهشت 1397
چکیده مقاله:
مقدمه: ابتلا به سرطان نه تنها بر بیمار مبتلا بلکه بر خانواده آنان تاثیرات بسیاری بر جای می گذارد. در این میان برای پدر و یا مادری که با سرطان مواجه شده اند، صحبت با فرزندان در ارتباط با تشخیص سرطان یک چالش بزرگ به شمار می آید.روش کار: این مقاله با مطالعات کتابخانه ای و رجوع به مقالات معتبر موجود و در دسترس و نیزموتورهای جستجو و پایگاه های معتبر موجود در شبکه انجام شده است. یافته : سرطان علاوه بر بیمار مبتلا تغییرات روانی اجتماعی بسیاری بر اعضاء خانواده خصوصا برکودکان می گذارد. پاسخ های کودکان در خانواده براساس سن آنان و شرایط حاکم بر خانواده متفاوت می باشد. بر اساس تحقیقات افراد مبتلا به سرطان عنوان می کنند که برقراری ارتباط در خانواده به منظور غلبه بر این مشکلات نقش مهمی را ایفا می نماید. واکنش اغلب کودکان به صورت عدم قطعیت، ترس، احساس گناه و اضطراب می باشد و این بر عهده والدین و تیم چند رشته ای درمان می باشد که شرایط موجود را مدیریت نمایند. مادر در خانواده بهعنوان یک تکیه گاه برای دنیای کودکان می باشد و اکنون به دنبال سرطان، این تکیه گاه مورد تهدید قرار گرفته است. چنانچه مادری قصد دارد تا با کودک خویش صحبت نماید بهتر است تاآنجا که امکان دارد دیدی باز نسبت به موضوع داشته باشد هرچند این موضوع سخت به نظر می رسد، بایستی از ابتدا تصمیم بگیرد که چگونه با فرزندش صحبت نماید باید به خاطر داشت که با آغاز شرایط جدید در خانواده و عدم توجه والدین و ایجاد فاصله بین کودک و والدین، کودکان نیز مانند بزرگسالان فاصله های ایجاد شده بین خود و والدینشان را به شیوه های دیگر و به اشتباه پرخواهند نمود. راهکارهای توصیه شده در این زمینه عبارتند از: فرزند خویش را تشویق به صحبت کنید، واز او بخواهید تا ازشما سوال نماید، صادقانه به او پاسخ دهید، متناسب با سن و فهم کودک خویش با او صحبت کنید، جوابهای واقع بینانه به سوالات کمک می کند که ترس های او کم شوند، اطلاعات قابل درک را در اختیار کودک خویش قرار دهید، اگر بخاطر درمان چند روزی در منزل نیستید، اگر موهایتان را از دست داده اید، یا سینه خویش را تحت جراحی از دست داده اید، اجازه دهید که فرزندتان بداند که چه اتفاقاتی در جریان می باشد. با معلمین فرزند خویش می توانید در ارتباط باشید و از وقایع پیش آمده برایشان بگویید قطعا در سازگاری و پذیرش شرایط موجود به کودک شما کمک خواهند نمود. اگر چه، چگونگی برخورد خانواده با بحران ایجاد شده به نحوه برخورد خانواده با مشکلات قبل ازوقوع بیماری بر میگردد. خانواده هایی که ارتباط باز دارند و احساساتشان را به سادگی به اشتراک می گذارند قادرند تا به راحتی درباره تاثیر سرطان بر افراد صحبت نمایند اما گروهی که مشکلات و مسایل خویش را به تنهایی حل می نمایند در مواجهه با سرطان در خانواده دچار گرفتاری خواهند شد. نتایج: عواقب تشخیص سرطان نه تنها بربیمار و زندگی وی بلکه بر اعضاء خانواده بیمار نیز می باشد. بیماری منجر به تغییر در خانواده می شود. والدین می توانند با ارتباطات صحیح از زمان تشخیص و در فرایند درمان این نگرانی ها را کاهش دهند.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
مژگان انصاری
دانشجوی دکترای پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران