اثربخشی الگوی بالینی خلاقیت درمانی بر روی انعطاف پذیری شناختی کودکان مبتلا به اوتیسم

زمینه و هدف: کودکان مبتلا به اوتیسم مشکلات زیادی دارند؛ لذا ضروری است به دنبال شناسایی و تقویت عواملی باشیم کهآسیب پذیری کودکان اوتیسم را در برابر مشکلات کاهش دهد. ازاینرو این پژوهش باهدف بررسی اثربخشی الگوی بالینیخلاقیت درمانی بر روی انعطاف پذیری شناختی کودکان مبتلا به اوتیسم انجام شد. روش بررسی: طرح پژوهش از نوع نیمهآزمایشی و به صورت پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه کودکان اوتیستیک شهر تهراندر سال 95 بودند. نمونه موردمطالعه شامل 16 نفر از کودکان اوتیستیک بودند که به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب وبه صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. از مقیاس انعطاف پذیری شناختی (CFI) برای جمع آوریداده ها استفاده شد. داده ها از طریق تحلیل کوواریانس تک متغیره و نرم افزار SPSS-21 مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. یافته ها:نتایج نشان داد که الگوی بالینی خلاقیت درمانی اثر معناداری در بهبود انعطاف پذیری شناختی (F=5/11 و p<0/05) کودکاناوتیستیک دارد. نتیجه گیری: با توجه به یافته های این پژوهش، می توان الگوی بالینی خلاقیت درمانی را به عنوان یک روش موثردر بهبود انعطاف پذیری شناختی کودکان اوتیستیک پیشنهاد داد.

کلیدواژه ها:

خلاقیت درمانی ، انعطاف پذیری شناختی ، اوتیسم ، کودکان