بررسی آزمایشگاهی اثر تغییر تراکم پوشش گیاهی بر ضریب زبری مانینگ در رودخانه ها

وجود انواع پوشش های بلند، کوتاه ، متراکم و پراکنده در بستر و کناره های رودخانه ها باعث اضافه شدن زبری مسیرجرین هدر رفت انرژی آب، کندی جریان، بالای آمدن سطح آب رودخانه و جاری شدن آب به پهن دشتها می شود بالا آمدن سطح آب در مواقع سیلآبی خسارات مالی و جانی را به دنبال دارد. تحلیل صحیح وضعیت جریان برای انجام پروژه های ساماندهی در این گونه بازه ها نیاز به تخمین و یا برآورد مناسبی از ضریب زبری پوشش گیاهی دارد. این ضریب تآبعی از سرعت، عمق، نوع، تراکم پوشش گیاهی و .... می باشد. بنآبراین فرض ثآبت بودن آن در بازه های مختلف صحیح نمیباشد. این مقاله قسمتی از نتایج یک طرح تحقیقاتی می باشد که مقاومت جریان در آبراهه هاهی با پوشش گیاهی چمنی مصنوعی و مستغرق رآبه صورت آزمایشگاهی مطالعه و بررسی نموده است. بدین منظور یک مجموعه آزمایش هیدرولیکی (شامل 60 مورد آزمایش) در مرکز تحقیقات حفاظت خاک و آبخیزداری بر روی یک فلوم آزمایشگاهی با پنج شیب کف (از 01/0 تا 002/0 ) چهار دبی جریان (از 10 تا 40 لیتر در ثانیه) و سه تراکم پوشش گیاهی (100، 50 و 28 درصد) انجام شد. نتایج نشان می دهد با افزایش شیب کف و دبی جریان ضریب زبری مانینگ افزایش می یآبد. و متوسط زبری در پوشش های باتراکم 100 ، 50 و 28 درصد با ترتیب 078/0 ، 069/0 و 057/0 است. در این طرح روآبط مستقل برای تعیین ضریب زبری برای سه نوع تراکم پوشش گیاهی ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

ضریب مقاومت جریان ، پوشش گیاهی ، ضریب مانینگ ، رودخانه