معیارهای طراحی محله پایدار با تاکید بر ارزش های زیست محیطی

کاربرد مفاهیم پایداری و اهداف توسعه پایدار در جهت کاهش اتلاف انرژی و آلودگی محیط زیست در معماری، منجر به پیدایش مبحثی به نام معماری پایدار گردیده و طی دهههای اخیر توسعه پایدار به طور فزایندهای به یک عنصر مهم در برنامه ریزی مناطق شهری تبدیل شده است. اگر چه محور توجه آن بیشتر به شهرهاست و توسعه محله به دلایلی کمتر مورد توجه قرار گرفته است؛ با این حال شهرها را نمیتوان پایدار در نظر گرفت اگر قطعات آنها (مولفه هایی مانند محله) فاقد معیار پایداری باشد. معیارهای پایداری محلات آینهای برای تجزیه و تحلیل پایداری شهرها برای سطوح بالاتر هستند که شامل جنبه های اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی است . با توجه به گستردگی مطالب مربوط به پایداری، در این نوشتار صرفا مطالعات مربوط به محلات شهری و روشهای ایجاد پایداری زیست محیطی در محلات با استفاده از روش تحلیل محتوا مورد بررسی قرار میگیرد و به عنوان نتیجهگیری به اصولی برای طراحی پایدار دست خواهیم یافت که عدم رعایت آنها در طراحی محلات نیل به پایداری را مخدوش میسازد که شامل: طراحی فضاهای سبز محله؛ تعیین تراکم با توجه به اقلیم محل؛ طراحی بافت و ساختمانها با توجه به اقلیم محدوده (انرژی خورشید و باد) که این روش کمترین میزان هدر رفت انرژی را دارد؛ اولویت دادن به دسترسی پیاده در محله که با حمل و نقل عمومی کارآمد امکانپذیر میباشد.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، محله پایدار ، معیارهای زیست محیطی