بررسی مفاهیم معماری پایدار و نقش آن در طراحی محیطی

طراحی پایدار نوعی از معماری است که از حداکثر استعدادهای محیطی برای آسایش مصرف کنندگان سود می جوید و ابزارها و راهکارهای هوشمندانه ایی در این راه به کار می گیرد درحالی که شرایط نامطلوب حاصل از ساخت و ساز را به حداقل سوق می دهد. ساختمان ها از مرحله ی طراحی و نحوه ی استقرار می بایست به شرایط و موقعیت به خوبی پاسخ مساعد دهند درحالی که مواجهه و مقابله با طبیعت را به حداقل سوق دهند. یک ترکیب معماری پایدار، نمی تواند به عنوان یک محصول ساخته شده آماده، از یک مکان به مکان دیگر منتقل شود. خط مشی معماری پایدار چند مشخصه را ارایه می دهد، ولی پایداری محیطی، پایداری اجتماعی اقتصادی و ... اساسا ویژگی های محتوایی هستند که به منابع موضعی و محلی موجود یا به حقوق و سنت ها و نیازهای مردم محلی، مربوط هستند. هدف از این نوشتار، تحقیق در مورد مفهوم معماری پایدار ، تدوین یک چارچوب نظری جهت تبیین مفهوم مزبور و بازشناسی و معرفی مولفه های سازنده آن و نقش آن در طراحی محیطی است. این نوشتار از چند بخش عمده تشکیل می شود. نخست، مفهوم پایدار از نقطه نظر ریشه شناسی واژه مورد بحث قرار می گیرد. سپس، این مفهوم از نظر حالت وجودی بررسی، آنگاه، اصول طراحی پایدار و ریشه های توسعه ی پایدار ارایه و سپس معماری همسان با محیط بررسی خوهد شد. امید است معماران معاصر با درنظر گرفتن اصول معماری پایدار محیطی و استفاده از تجربه معماران بزرگ در طراحی های خود، شاهد پیشرفت هرچه بیشتر کشور عزیزمان ایران باشیم.

کلیدواژه ها:

معماری ، معماری پایدار ، طراحی محیطی ، طراحی معماری