مضامین تعلیمی متاثر از عرفان در مختار نامه عطار

ادبیات تعلیمی یکی از شاخص ترین و وسیع ترین گونه های ادبیات فارسی است که در دوره های مختلف با توجه به شرایطفرهنگی و سیاسی و نگرش های رایج به مرحله ظهور می رسد. اثر تعلیمی اثری است که مسایل اخلاقی، مذهبی و فلسفی را بهشکل ادبی عرضه می دارد. عطار نیشابوری یکی از شاعران عارف و اخلاق گرای مشهور ادبیات فارسی است؛ شاعری کهشیفته عرفان و تصوف است. عارفی است که با ذوق ادبی و اعتقادات فکری خود، قدمی در ادبیات تعلیمی و عرفانی برداشتهاست. عرفان در بیشتر آثار عطاراز جمله مختارنامه به چشم می خورد، مجموعه ای که در بر دارنده رباعیات استوار و عمیقعارفانه اوست که خود، آنها را در این کتاب و به همین نام جمع کرده است ودر پنجاه باب مرتب ساخته است. در این مقاله برآن هستیم که مضمون های تعلیمی متاثر از عرفان را در رباعیات عطار بررسی کنیم و به پیوند این دو نوع شعر در رباعیات اوبیشتر پی ببریم، در آغاز به تعریف شعر تعلیمی و عرفانی پرداخته ایم، سپس به ویژگی های مشترک در این دو نوع شعر به طورمختصر اشاره کرده ایم و سپس مضمون هایی از رباعیات عطار را که جنبه تعلیمی دارد و برگرفته از عرفان است، به آن اشارهکرده ایم.

کلیدواژه ها:

عطار ، مختارنامه ، رباعیات عطار ، شعرتعلیمی ، شعرعرفانی