نگرشی انسان شناختی بر پنداشت روستاییان از مشارکت سیاسی و چند عامل موثر بر آن در دو روستای نمونه گرمسار

ثبات و پایداری حکومت های سیاسی در آغاز قرن بیست و یکم بر میزان پا گرفتن و درونی شدن پنداشت ها و رفتارهای دموکراتیک در انسان هایی استوار است که واحدهای سیاسی جدید یعنی دولت های ملی را می سازند. رابطه مستقیم کاهش تنش های اجتماعی درونی و تنش های سیاسی بین المللی و هزینه های ناشی از آنها با این ثبات، امروزه کاملا روشن است. از این رو، تلاش در جهت توسعه پایدار نمی تواند بدون حرکت در جهت توسعه سیاسی، به مثابه یکی از محورهای اصلی آن، معنایی داشته باشد. توسعه سیاسی نیز مهمترین مولفه خود را مشارکت سیاسی اعلام می دارد که هر چند در شرایط غیردموکراتیک، یک آرمان و آرزوی مورد مطالبه است، ولی در شرایط دموکراتیک لزوما از سوی بازیگران اجتماعی به اجرا در نمی آید. مطالعه در مورد مشارکت سیاسی می تواند از دو ورودی انجام گیرد: پنداشت ور رفتار. در پژوهش حاضر، بخشش اول یعنی پنداشت مورد نظر بوده است. جامعه مورد مطالعه، جامعه ای روستایی انتخاب شده است که به دلایلی متعدد، موانع بیشتری در آن برای گسترش مشارکت سیاسی وجود دارد. افزون براین، برای آن که بتوان در کنار روش های متعارف از روش های ژرفانگر نیز استفاده کرد، حوزه مطالعه به دو روستا در منطقه گرمسار محدود شده است که انتخاب آنها بر اساس گروهی از پارامترهای معنادار در زمینه پرسش های تحقیق انجام گرفته است. در این تحقیق که با استفاده از یک پرسشنامه و مصاحبه ها و مشاهدات میدانی طولانی مدت به انجام رسیده است، تاکید اساسی بر پنج حوزه جنسیت، خویشاوندی، رسانه ها، شهر و رابطه ملی - محلی بوده است و در هر یک از آنها پس از ارایه یک تحلیل، راهکارهایی عملی در کوتاه و درازمدت ارایه شده است.

کلیدواژه ها:

انسان شناسی سیاسی ، پنداشت سیاسی ، رابطه سیاسی ملی – محلی شوراها ، مشارکت سیاسی روستایی