مولفه های با ارزش بومی بر مبنای معماری پایدار در مقایسه با معماری غرب

موضوع توسعه پایدار با الگوهای بومی ایرانی از جمله مباحث مهم در معماری است که بخشی از تولیدات دانش بنیان مجامع علمی ایران و جهان را به خود معطوف ساخته است. لذا معماری به عنوان بستری ریشه دار و در ارتباط با زندگی مردم، جامعه نمایانگر اندیشه تمدن های هر ملتی است و در واقع انسان امروزی را با پیشینه و ریشه های فرهنگی و اجتماعی خویش آشنا می سازد. مبحثی که امروزه بعنوان معماری پایدار مطرح شده در واقع زیر مجموعه مقوله توسعه پایدار و سنتزی است که در پایان هزاره دوم میلادی مطرح شده است، توسعه ای که سرکشانه و با استفاده از منابع فکری مدرنیته و مدرنیزم به پیش می تاخت ! هشدار اصلی را زمانی دریافت کرد که در پی علت آشقتگی آب و هوا ضرر و زیان فاحشی ناشیاز آن، تداوم زیست در کره خاکی در خطر جدی قرار گرفت! معماری نیز از این مساله تبعیت نمود واژه پایدار امروزه بطور گسترده ای به منظور توصیف جهانی که در آن نظام های انسانی و طبیعی تواما اند بتوانند تا آینده ای دور ادامه حیات دهند، بکار گرفته می شود. در پرسش اصلی این مقاله مطرح شده که چه عوامل، شرایط و ویژگی هایی در ساختار معماری بومی وجود دارد که بتوان در معماری امروز ایران و در مقایسه با معماری غرب وجود دارد در این راستا روش تحقیق در دو بخش مبتنی بر نگرش توصیفی و مطالعات میدانی در بخش نخست و تطبیق نظریات مطرح شده مولفه های بومی معماری پایدار با تطبیق معماری غرب در بخش دوم شکل گرفته است. فرضیه این تحقیق بر این پایه است که در صورت شناخت و بهره گیری صحیح از الگوها و اصول حاکم بر معماری بومی و ترکیب مناسب با معماری روز می توان به معماری پایدار و در عین حال، با هویت دست یافت.

کلیدواژه ها:

پایداری ، معماری بومی ، معماری غرب ، هویت