ارزیابی بافت فرسوده به منظور کاربرد اصول میان افزا – عملکردی بافت های شهری در زلزله (مطالعه ای موردی:منطقه ای 17 شهرداری تهران )

امروزه با توجه به روند رو به رشد جمعیت و تراکم جمعیتی مناطق شهری کشورهای در حال توسعه، علی الخصوص در شهرهای پرجمعیت و مستعد از نظر لرزه خیزی لزوم نگرشی همه جانبه به حوادث طبیعی و فجایع ناشی آن بیش از پیش جلوه نموده است.شهر تهران به خاطر نزدیکی به گسل های فعال یکی از لرزه خیزترین شهرهای ایران محسوب میشود.این شهر به واسطه ی دارا بودن بافتی فرسوده و تراکم ،ترافیک سنگین جمعیتی بالا بیش از دیگر شهرهای کشوردر زمینه ی حوادث طبیعی مورد توجه قرار میگیرد.توسعه ی بی رویه ی شهری و عدم توجه به شبکه های دسترسی سبب شده است که ناکار امدی شیوه ی توسعه ی کنونی شهر به عنوان یکی از مشکلات مدیریت حوادث طبیعی همچون زلزله مطرح شود همچنین در کنار مشکلات موجود دیگر یکی فرسودگی ازمهمترین مسایل مربوطه به فضای شهری است که باعث بی سازمانی،عدم تعادل،عدم تناسب و بی قوارگی ن می شودآ .توسعه ی میان افزا و سیاست های موجود ان یکی از کارامد ترین سیسات ها اجرای در مبحث توسعه ی پایدار شهری میباشد که در منطقه هفده ی تهران مورد بررسی قرار میگیرد .

کلیدواژه ها:

کلمات توسعه ، زلزله ، تهران ، بافت فرسوده ، دسترسی ، میان افزا