کارایی و روش های طراحی روسازی بتنی مرکب در جهان

متولیان امور راهسازی همواره به دنبال روسازی هایی بوده اند که ضمن داشتن طول عمر زیاد از حداقل میزان تعمیر و نگهداری برخوردار باشند. روسازی مرکب به روسازیی اطلاق می شود که در آن لایه دو رویه از جنس بتن و آسفالت تشکیل شده باشد. بسته به اینکه لایه بتنی بالاتر قرارگیرد یا لایه اسفالتی نوع طراحی و اجرای روسازی مرکب متفاوت با کیفیت خواهد بود ولی در متداول ترین نوع روسازی مرکب لایه آسفالتی بالاتر از لایه بتنی قرار می گیرد. در این حالت عموما یک لایه روسازی آسفالتی با کیفیت روی روسازی بتنی قدیمی اجرا می شود و هدف ارتقای کیفیت سطح راه می باشد. قبل از اجرای روسازی آسفالتی جدید اقداماتی روی دال بتنی انجام می شود چرا که جابه جایی و تغییر شکل های دال بتنی در اثر حرارت و تغییرات دما می تواند باعث ترک خوردگی لایه آسفالتی گردد. چند روش برای طراحی روسازی های مرکب وجود دارد. اما انچه که امروز بیشتر مد نظر گرفته شود استفاده از مدل های سازه ای و روش های مکانیستیک برای تعیین رفتار و عکس العمل های سازه ای است. استفاده از این روش ها دید مناسب تری از رفتار روسازی را در اختیار پژوهشگران قرار می دهد. بررسی های میدانی در کشورهای اروپایی و آمریکا نشان می دهد که روسازی های مرکب دارای خصوصیت گفته شده هستند. در این مقاله به مروری کلی بر مزایا و معایب و روش های طراحی ضخامت روسازی مرکب )دارای رویه آسفالتی( از جمله آشتو، روش انگلستان، روش دانمارک و روش مکانیستیک پرداخته می شود و بخش پایانی تجارب برخی کشورها از جمله آمریکا، آلمان، انگلستان و اسپانیا در زمینه استفاده از این نوع روسازی ها را بیان می کند.

کلیدواژه ها:

روسازی مرکب ، رویه آسفالتی ، آشتو ، مکانیستیک ، خواص روسازی های مرکب