بهره گیری ازآموزشهای جهانی جهت ترویج دانش بومی و برنامه ی درسی

یکی ازچالشهای پیشروی جهانی شدن وجود یک نیاز بزرگ برای تغییر الگوهای سنتی اموزشی به الگوهای جدید اموزشی می باشد عامل اصلی درراه تحقق بخشیدن و جامه عمل پوشاندن به این امر تاکید برگسترش دانشهای بومی همراه با تعقل و خردمندی است و نتیجه ان توسعه ی اجتماعات محلی و پیشرفت آموزش برای پیوستن به اموزش جهانی می باشد بهره برداری حداکثری ازنقاط مثبت جهانی شدن و به حداقل رساندن نقاط ضعف و عوامل زیان آور آن را میتوان کلید اصلی پیشرفت های اموزشی و توسعه اجتماعات محلی دانست درامراموزش و برنامه ریزی درسی با توجه به مساله بومی ماندن و جهانی شدن میتوان کشورهای مختلف را دریکی ازچهارسناریوی ترسیم شده طبقه بندی نمود که این چهارسناریو عبارتنداز: کشورهای دارای آموزش مستقل و مخصوص به خود کشورهایی با آموزش کاملا جهانی شد کشورهای دارای آموزش کاملا سنتی و محلی و کشورهایی که تلفیقی قابل قبول ازدوعامل بومی ماندن و جهانی شدن را انتخاب کرده اند برای این که آموزش بومی بتواند بصورتی خردمندانه و درست با اموزش جهانی همراه شود باید به پنج سطح ازسطوح دانش توجهی خاص مبذول گردد که این پنج سطح عبارتنداز: دانش اقتصادی و فنی ،دانش انسانی و اجتماعی ،دانش سیاسی ،دانش فرهنگی و دانش علمی

کلیدواژه ها:

آموزش جهانی ، دانش بومی ، برنامه ی درسی ، سناریوهای آموزشی