تاثیر مسیریابی بر روی استرس کاربران در فضای درمانی (نمونه موردی: بیمارستان حشمت رشت)

چگونگی مسیریابی افراد در یک محیط ناآشنا و پیچیده، مسیله ی چالش برانگیزی است که محققان بسیاری را از دهه ی 70 ، میلادی تاکنون به خود مشغول ساخته است. پژوهشگران علوم شناختی و محیطی معتقدند توانایی افراد در ادراک محیط و یافتن مسیر از هم متفاوت است. در بیمارستانها با توجه به تحلیل رفتن منابع فیزیکی و شناختی کاربران در اثر بیماری و یا بیمارداری، کاهش دقت ناشی از اضطراب و همچنین پیچیدگی فضا، مسیله بغرنج تر می گردد. نتایج به دست آمده در از این پژوهش که در بیمارستان حشمت رشت با نمونه آماری 1200 نفر می باشد. نتایج نشان میدهد که شاخص نورگیری دارای بالاترین رتبه و پس ازآن مسیریابی و دسترسی در رتبه دوم قرار دارد. این نتایج بیانگر این موضوع است که کلیه مراجعین به این عوامل اهمیت خاصی می دهند و جز شاخص های بارز آنها می باشد. بنابراین باید در هنگام بازسازی بنای موردبررسی به این عواملی که دارای بالاترین رتبه می باشند توجه زیادی نمود و کلیه موارد لازم را در مسیریابی و دسترسی بیماران و همچنین نورگیری کافی بیمارستان جهت رفاه بیشتر بیماران را رعایت نمود.

کلیدواژه ها:

استرس ، معماری مسیریابی ، بیمار ، بیمارستان حشمت