چشم انداز مدیریت بحران و مدیریت شهری در ایران با تاکید بر توسعه پایدار شهری

یکی از موضوعهایی که بیشتر شهرهای جهان با آن دست به گریبانند، سوانح طبیعی است. سوانح طبیعی که اغلب خاموش و در عین حال بالقوه مستعد ایجاد آسیب هستند، در این میان کشور ایران از کشورهای حادثه خیز بوده چنانکه در چند دهه قبل )زلزله بویین زهرا 1342 تا زلزله آذربایجان 1391 ( به موجب وقوع ایندست حوادث متحمل خسارات )جانی و مالی( وسیعی شده است. ساختار مدیریت شهری نیز در ایران به منظور گذر از نظام متمرکز و حرکت به سمت نظام غیر متمرکز و بیرون رفت از چالشها رخ داده، لاجرم باید ایجاد تحول در نظام برنامه ریزی و مدیریت توسعه شهری را بعنوان یک راه حل اساسی پذیرا باشد .این امر یک انتخاب نیست بلکه یک ضرورت انکار ناپذیر تلقی می گردد . چرا که در شرایط فعلی این ساختار علیرغم سعی و تلاش فروان در ایجاد ارتباط و تعامل میان سه عامل اصلی شکل گیری شهر انسان ، فضا و محیط عاجز از پاسخگویی وحل مشکلات رو به تزاید اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و زیست محیطی شهرها به ویژه در شهرهای بزرگ کشور بوده و شیوه های کنونی برنامه ریزی ومدیریت توسعه شهری نه تنها در مواجه با این معضلات، ضعیف و ناکارآمد جلوه می نماید بلکه موجب تشدید اوضاع و بحرانی نمودن آن به خصوص ازطریق ایجاد تمرکز و دفع نظام مشارکتی می باشد. این مقاله در پی بررسی و تحلیل ابعاد پیشگیری نظام مدیریت بحران و مدیریت شهری در ایران با بهره گیری از قوانین مورد عمل و چشم انداز آتی آن با استناد بهرویکرد دولت می باشد و در ادامه باتوجه به سلسله مباحث و موضوعات پیرامون توسعه پایدار شهری، افق آتی مدیریت بحران وشهری با رویکرد توسعه پایدار تحلیل و ارزیابی گردیده است و نتایج حاصله را به صورت تحلیلی و توصیفی و بر اساس رویکرد توسعه پایدار شهری بیان میکند.

کلیدواژه ها:

مدیریت بحران ، مدیریت شهری ، پیشگیری ، توسعه پایدار ، زلزله ، توسعه پایدار شهری ، آسیبپذیری